Κρούσματα πολλά, ακούμε κάθε μέρα. Οι απαγορεύσεις πότε μειώνονται, πότε αυξάνονται, μα παραμένουν απαγορεύσεις. Τα εμβόλια πότε έρχονται, πότε αργούν, πότε δε φθάνουν, πότε αμφισβητούνται, πότε επαινούνται, διαβάζουμε.
Στο μεταξύ εμείς, κλεισμένοι στα σπίτια μας, βυθισμένοι στα άγχη και τα προβλήματά μας, επιδιδόμαστε σε ένα ρεσιτάλ συλλογικής παράνοιας, άνευ προηγουμένου: Ξοδεύουμε τη μέρα μας μπροστά σε μια οθόνη- τηλεόρασης οι μεγαλύτεροι, υπολογιστή οι μικρότεροι- και παλεύουμε να βγάλουμε άκρη με τα εκατομμύρια των εκατομμυρίων διαφορετικών θεωριών συνωμοσίας που κυκλοφορούν μπρος στα έκπληκτα μάτια μας, ενόσω ο ένας κολλάει τρόμο τον άλλο: Ποιοι κατασκεύασαν τον κορωνοιό; Πού και πότε τον αμόλυσαν; Ποια χώρα φταίει που εξαπλώθηκε; Τι έχει μέσα το εμβόλιο; Είναι σχέδιο ή όχι για παγκόσμια κυριαρχία; Πόσους μήνες θα τη βγάλουμε μέσα και μετά, τι μας περιμένει;
Ο απόλυτος ζόφος, είναι το κλίμα που κυριαρχεί στα παράθυρα των ειδήσεων, οι περισσότερες διαφημίσεις είναι για φάρμακα, η τρομολαγνεία στα social media δίνει και παίρνει, το youtube έχει τιγκάρει στα βίντεο με ανθρώπους απ’ όλο τον κόσμο που α ) έχουν να προτείνουν τη δική τους θεωρία συνωμοσίας ή β) ισχυρίζονται ότι έχουν βρει τι θεραπεύει το covid και προτείνουν εναλλακτικές θεραπείες, γ) δείχνουν τι έχει μέσα το εμβόλιο- τσιπάκι και nanobot κλπ- και μας κόβουν τα ήπατα, με όσα καταγγέλλουν. Ένα παγκόσμιο αλαλούμ κοντολογής, σ’ ένα κακόμοιρο πλανήτη που οι κάτοικοί του, σε αλλόφρονα κατάσταση, μοιάζει να έχουν αρχίσει να τα χάνουν από μόνοι τους, χωρίς τη βοήθεια UFO/εξωγηίνων/ G5 κεραιών/ μεταλλαγμένων ιών, και πάει λέγοντας και κλαίγοντας!
Γίνεται η ανθρώπινη φύση καχύποπτη θα’ μου πείτε, όταν φοβάται ότι κινδυνεύει.
Όταν κάθε μέρα νιώθει πως απειλείται από έναν αόρατο στο μάτι ιό, όταν υποχρεωτικά οι ελευθερίες του ανθρώπου καταστέλλονται για το κοινό καλό, όταν αναγκαστικά στερούμαι και στερείσαι, όταν αναπότρεπτα, όλοι μας, στερούμαστε. Όταν, κάθε μέρα, μαθαίνει για ανθρώπους που πεθαίνουν γιατί κόλλησαν, ή για ανθρώπους που είναι στην εντατική και παλεύουν για να ζήσουν.
Είναι σκληρή η πραγματικότητα, και οι ματαιώσεις απανωτές. Γιατί στερούμαστε, ναι.
Μετά από δεκαετίες απόλυτης ελευθερίας σ’ ένα πλανήτη που πάντοτε θεωρούσαμε δεδομένο και ποτέ δε σκεφτήκαμε να εκτιμήσουμε, σ’ ένα πλανήτη με εδώ και δεκαετίες δεδομένους τρόπους ζωής, που ποτέ δε μας πέρασε απ’ το νου πώς ίσως έρθει η μέρα που θα τους χάσουμε- εμείς καλούμαστε ξαφνικά να ζήσουμε αλλιώς, χωρίς εξόδους για shopping και καφέδες και ταξίδια και πάρτυ, στην απομόνωση, δίχως άγγιγμα και δίχως επικοινωνία. Να΄ ναι άραγε, αυτά, συνέπειες της αλλαγής του κλίματος; Μήπως ήρθε η ώρα να πληρώσουμε τις ύβρεις που διαπράξαμε- στο όνομα της κατανάλωσης-μαζεμένες;
Ουδείς μπορεί να πει.
Το σίγουρο είναι, ότι καλούμαστε να ζήσουμε με τη συναίσθηση της θνητότητάς μας κάθε λεπτό, με τη συνείδηση του ότι είμαστε φθαρτοί, και πώς, όση τεχνολογία κι αν εφεύρουμε, όσα ηλεκτρικά αυτοκίνητα και διαστημόπλοια και ρομπότ να φτιάξουμε, κάποια μέρα θα πεθάνουμε.
Γιατί καλούμαστε να ζήσουμε με τη συναίσθηση της αδυναμίας και της ατέλειας, ως άνθρωποι ,με τη συνείδηση της αποτυχίας, μιας και οι συνθήκες πια, διαπερνούν, τις σφαίρες του ελέγχου μας, ως τώρα: Από τους γιατρούς ως τον καθένα μας, όλοι ζούμε στον αστερισμό της ανασφάλειας. Και τα πράγματα είναι τόσο πολύπλοκα, τόσο επίφοβα, τόσο άγνωστα, που η σκέψη μας παραλύει και αποζητάμε τις θεωρίες συνωμοσίας, είτε ως γνώριμη άμυνα είτε ως ξόρκι ενάντια στο χειρότερο.
Τούτος δω ο πλανήτης όμως, έχει περάσει και επιβιώσει από πολύ χειρότερες πανδημίες: Η ιστορία είναι σημαδεμένη από τόσο λογιών επιδημίες, χολέρα, πανώλη, τύφο, επιδημίες πιο φονικές – λόγω της έλλειψης υγιεινής και εμβολίων. Τούτος δω ο πλανήτης, έχει ζήσει και πολύ χειρότερα, από μας- αλλά δεν είμαστε αιωνόβιοι για να μπορούμε να κρίνουμε τα πράγματα υπό κλίμακα. Γι’ αυτό και υποκύπτουμε, όπως ο Οδυσσέας, σφιχτά δεμένοι στα κατάρτιά μας, στις σειρήνες: Στους λογής πειρασμούς της παράνοιας.
Στο μεταξύ- όσο εμείς συνωμοσιολογούμε, τρομοκρατούμε και τρομοκρατούμαστε, το νόημα της ζωής μας, φθίνει: Άλλη μια μέρα περνά, και πάλι δε μπορούμε να συγκεντρωθούμε στις ζωές μας, όλο και κάτι αμελήσαμε-κάποιο σχέδιο ή όνειρο- να το κάνουμε πράξη, όλο και κάποιον ξεχάσαμε να πάρουμε τηλέφωνο ή να του στείλουμε μήνυμα, να δούμε τι κάνει, και οι σχέσεις μας, φθίνουν κι αυτές.
Γιατί όσο πάει απομονωνόμαστε, παρέα με την πολύξερη τεχνολογία μας, που μας εξιστορεί τα καθέκαστα για τα εμβόλια. Κι ο κίνδυνος όσο πάει μεγαλώνει, μιας κι αρχίσαμε να λησμονούμε τι θα πει ζωή και τι είναι αυτό, τελικά, που μας κρατά ‘’ζωντανούς’’. Τι σημαίνει επικοινωνία, συνδιαλλαγή, το αυθόρμητο πάρε-δώσε της αγάπης, συν-δημιουργία, όλα κείνα τα κοινά μικρά όνειρα που ενώνονται για να πλάσουν ένα μεγάλο που γίνεται πραγματικότητα, η αισιοδοξία, το χιούμορ μπρος τα δύσκολα, η λαχτάρα για ομορφιά και έρωτα: Όλα εκείνα τα μικρά ανθρώπινα, που τα κάνουμε στη μπάντα, μπρος στο άγχος μας για το τι γίνεται με τους ιούς και τα εμβόλια.
Ας κλείσουμε τις οθόνες και τα media διάπλατα λοιπόν. Έστω για λίγο, κάθε μέρα.
Και ας ηρεμήσουμε. Ας πάρουμε μεγάλες, βαθιές ανάσες και ας σωπάσουμε.
Κι αυτό θα περάσει. Όπως όλα.
Στο μεταξύ, ας κοιτάξει ο καθένας μας να βρει – όσο γίνεται-το φάρμακο και το εμβόλιο για την ψυχική του ηρεμία. Και ο κάθε ένας από εμάς που το βρίσκει, παρακαλείται να το συνταγογραφεί και στους άλλους, μπας κι εμβολιαστούμε με αισιοδοξία και αντέξουμε.
