Γράφει η Λένα Σιδηροπούλου
Μήπως τελικά ζούμε σε κοτέτσι και δεν το έχουμε καταλάβει? Αν οι τηλεοπτικές εκπομπές αντικατοπτρίζουν το πνευματικό επίπεδο ενός λαού, τότε μάλλον σε κοτέτσι ζούμε…
Από τη μία η γυναίκα… Αλλά πια γυναίκα σήμερα? Μια γυναίκα που σταμάτησε γυναίκα να θυμίζει… στους τρόπους, στο φέρσιμο, στην ομιλία, στην ψυχοσύνθεση.
Μια γυναίκα που περισσότερο θυμίζει «κοτούλα», με αποκλειστική της έγνοια την «κατάκτηση» του κόκορα – τρόπαιο, την εικόνα της, την προβολή της στα social media… μια κότα – κοκότα, που ασχολείται αποκλειστικά με τα «καυτά θέματα της επικαιρότητας», όπως το τι θα φορεθεί την άνοιξη – καλοκαίρι, ποιος τα έχει με ποια, μια κότα – κοκότα που έχει γνώμη για όλα, από πολιτική μέχρι ιατρική, αλλά τη γνώση για να έχει γνώμη την έχει? Ζούμε στην εποχή που η κομμώτρια έχει γνώμη για θέματα ιατρικής και την εκφράζει ένθερμα και φανατικά (φυσικά δεν έχω κάτι με τις συμπαθείς κομμώτριες, αλλά ο καθένας στο είδος του)…
Αλλά και ένας κόκορας αντίστοιχος, ένας μεγάλος γυναικό – κατακτητής (στον ύπνο του)… Ένας κακομαθημένος, υπερήλικας μπέμπης που θεωρεί ότι όλοι του «χρωστάν»…
Ας σοβαρευτούμε τώρα. Η μάχη στο κοτέτσι της ομοιογένειας ήταν το μεγαλύτερο μας λάθος ως κοινωνία… όταν φωνάξαν «ισότητα» των δύο φύλων δεν εννοούσαν «εξίσωση», αλλά «ίσοι» ανάλογα με τις ανάγκες και τις ικανότητές μας… Ισομέρεια ναι, ισότητα όχι (equity not equality).
Η διαφορετικότητα μας ήταν ο θεμέλιος λίθος της ισορροπίας, αλλά εμείς τον δέσαμε στον λαιμό μας και πέσαμε στο ποτάμι του υπέρμετρου ζήλου να απαρνηθούμε τη φύση μας, και έτσι πνιγήκαμε. Μόνοι μας βγάλαμε τα μάτια μας. Και τι θέλαμε? Ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες, ίση αμοιβή, ίση μεταχείριση. Είμαστε όμως διαφορετικές, οι γυναίκες από τους άντρες, δε γίνεται να έχουμε ίδια αντιμετώπιση. Τώρα, η κριτική μας στο σεξισμό δικαιολογεί, πλέον, νέες μορφές ανισότητας και εκμετάλλευσης, πιο ύπουλες και πιο δύσκολα αναγνωρίσιμες και αντιληπτές… Τώρα οι γυναίκες εύκολα χειραγωγούνται υπό το πρόσχημα της ισότητας…
Ζούμε σε έναν κόσμο που «ουδετεροποιείται», καθώς και τα δύο φύλα τείνουν προς το «κέντρο», το «ουδέτερο» φύλο, σε έναν κόσμο όπου κρύφτηκαν οι άντρες γιατί τους τρομάξαμε. Τώρα παρερμηνεύτηκαν όλα. Τι έγινε τελικά? Μια κοινωνία που κάποτε έδινε προτεραιότητα στην κοινωνική αλληλεγγύη, τώρα επευφημεί την επιχειρηματικότητα, μια κοινωνία που κάποτε εκτιμούσε τη φροντίδα, την ανθρωπιά και την αλληλεξάρτηση, τώρα προωθεί την ατομική εξέλιξη, τον εγωκεντρισμό και την ανταγωνιστικότητα… Τα χάσαμε όλα τα προηγούμενα? Τώρα νιώθουμε καλύτερα?
Εγώ ως γυναίκα, που μου αρέσει να είμαι γυναίκα, πιστεύω ότι… Κάπου χάσαμε το παιχνίδι και τα δύο φύλα, κάπου χάθηκε η ισορροπία… από τη μία η γυναίκα, που προσπαθώντας να επιβιώσει σε έναν κόσμο που γέννησε η ίδια, και αρχικά τον άφησε να την υποτάξει, στη συνέχεια στην προσπάθεια της να πάρει πίσω τα χαμένα έχασε και τα ωφέλημα…
Και φτάσαμε στο 2021… και δεν ξέρουμε τι θέλουμε να είμαστε, πώς θέλουμε να μας συμπεριφέρονται, ποιο ρόλο έχουμε, για ποια ιδανικά και για ποια δικαιώματα να παλέψουμε…
Χρόνια μας πολλά…Τα καταφέραμε! Και όπως είπε και η συγγραφέας Τ. Έλιοτ, «υπάρχουν πολλές νίκες που είναι χειρότερες από ήττες»… Ας αναλογιστούμε…
