ΕΡΧΕΤΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ
.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΠΡΩΤΗ.
Είδα πριν λίγες μέρες ένα γνωστό μάστορα του παλιού καλού καιρού και τρόμαξα να τον αναγνωρίσω. Είναι πια άνεργος και η οικονομική του ένδεια είναι κατάδηλη. Τον θυμάμαι το μάστορα αυτόν πριν 20 χρόνια περίπου, όταν του είχα αναθέσει μια μικρή δουλειά τον καιρό που έχτιζα το σπίτι μου. Είχε έρθει στο γιαπί μια καλήν ημέρα με τον παραγιό του, ένα νεαρό Αλβανό. Ξεφόρτωσε από το τζιπ τα εργαλεία του: μια τσαλακωμένη σκάφη της κακιάς ώρας, μια σπάτουλα, ένα αλφάδι και ένα κόφτη πλακιδίων και ήρθε να αναλάβει την πλακόστρωση της βεράντας. Αφού ήπιε το φραπέ που του πρόσφερα, φιλοσόφησε περί πάντων και μου είπε για τις γκαραντί πληροφορίες που είχε για τις μετοχές εταιρίας στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας. Θυμάμαι την έκπληξή του όταν του είπα ότι δεν παίζω στο Χρηματιστήριο και ότι κι αν ακόμα έπαιζα δεν θα συμμετείχα στην αύξηση κεφαλαίου μιας εταιρίας που η μετοχή της είχε αποτίμηση 20 φορές πάνω από πραγματική της αξία. Του συνέστησα να μην ακούει τις αόριστες και ανακριβείς πληροφορίες, γιατί τον καιρό εκείνο ήμουν στο χώρο της κλωστοϋφαντουργίας και είχα άμεση γνώση για θέματα που σχετίζονταν με τον κλάδο αυτό της οικονομίας. Δεν τον έπεισα. Έφυγε να κανονίσει τις άλλες δουλειές του –για λούφα πήγαινε, αλλά τέλος πάντων- και γύρισε το απόγευμα να περιμαζέψει τον βοηθό του. Ο βοηθός του, ήταν ένα πολύ εργατικό και πρόθυμο παιδί, αλλά δεν είχε ιδέα από τη δουλειά που έπρεπε να κάνει. Επειδή κατάλαβα ότι απ’ αυτόν εξαρτιόταν η ποιότητα της δουλειάς που περίμενα, βάλθηκα να του εξηγώ δυο-τρία απλά πράγματα, από το πώς ελέγχουμε και ρυθμίζουμε το αλφάδι μέχρι το πώς βρίσκουμε τα σημεία ανωμαλίας στο δάπεδο και τη στρατηγική που πρέπει να ακολουθούμε σύμφωνα με αυτά. Απλά πράγματα, που θα έπρεπε να του τα έχει εξηγήσει ο μάστορας, αλλά μάλλον κι αυτός ο ίδιος είχε άγνοια. Τρεις μέρες επαναλήφθηκε η ίδια διαδικασία. Όταν τελείωσε η δουλειά και είδα το λογαριασμό, έφριξα. Διαπίστωσα ότι το μεροκάματο του μάστορα που δεν λέρωσε καν τα χέρια του, χρεωνόταν 5 φορές πάνω από το δικό μου. Ειλικρινά, δεν θα με πείραζε, αν ο άνθρωπος αυτός μου είχε αποδείξει ότι έχει τις γνώσεις, την εμπειρία και την εργατικότητα για να αξίζει τέτοια αμοιβή.
Σημαντική λεπτομέρεια : Ο βοηθός του είναι σήμερα εργολάβος ο ίδιος. Τον πρώην εργοδότη του δεν το θέλει μαζί του, γιατί τον έχει ζήσει και ξέρει την προκοπή του.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΕΥΤΕΡΗ.
Τον ίδιο καιρό, φιλοξενούσα ένα Γερμανό τεχνίτη για να μας μάθει πώς να χρησιμοποιούμε ένα εξοπλισμό κατασκευής γυάλινων σκευών εργαστηρίου. Τρεις μέρες έμεινε και ο άνθρωπος αυτός και δε σταμάτησε ούτε στιγμή να με εκπλήσσει με τις γνώσεις και την τέχνη του. Ότι έλεγε ήταν εμπεριστατωμένο και μπορούσε να το αποδείξει άμεσα στην πράξη. Κι όσες φορές του έβαζα δυσκολότερες ερωτήσεις που ήθελαν πιο πολύ επιστημονική γνώση παρά εμπειρία, είχε μαζί του ένα καλογραμμένο εγκόλπιο από τη Σχολή που τελείωσε, με παραδείγματα και εικόνες, που έδινε απαντήσεις σε όλα τα θέματα. Ήξερε να σου πει ότι το γυαλί τύπου pyrex δεν σπάζει από τις μεταβολές της θερμοκρασίας, αλλά ήξερε και ότι αυτό οφείλεται στο ότι το γυαλί αυτό έχει μηδενικό συντελεστή θερμικής διαστολής. Και αν ήθελες λεπτομέρειες, σου έδινε και ένα πίνακα με τις προσμίξεις μετάλλων στο γυαλί και τις επιπτώσεις τους στην αντοχή του. Τίποτε δεν έκανε που να αντιβαίνει στα γερμανικά στάνταρτς, τα γνωστά μας DIN και VDE που τα γνώριζε απ’ έξω, τουλάχιστον αυτά που αφορούσαν τη δουλειά του. Επειδή έχω ζήσει στη Γερμανία, ξέρω ότι ίδια κατάρτιση έχει εκεί και ο φουρνάρης, ο κρεωπώλης, ο μηχανουργός και όλοι οι τεχνίτες. Τίποτε δεν είναι τυχαίο τελικά.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΡΙΤΗ
Ήταν μια εποχή που στην εταιρία μας κατασκευάζαμε παιδικά ρούχα. Επειδή γνωρίζαμε από υφάσματα και την όλη διαδικασία κατασκευής ενδυμάτων, καταφέραμε πολύ σύντομα να παρουσιάσουμε στην αγορά παιδικά ρούχα υψηλών προδιαγραφών. Εκεί πάνω όμως σκοντάψαμε στους κανόνες της ελληνικής αγοράς και του Έλληνα μαγαζάτορα. Του παρουσίαζες ένα πανέμορφο σετάκι φορτωμένο κοστολογικά, ανεξίτηλο, με οικολογικές προδιαγραφές, καλοραμμένο, συσκευασμένο, ένα ρούχο που πέρασε τουλάχιστον από εκατό χέρια μέχρι να φτάσει στην τελική του μορφή στην τιμή των 12€ και όταν μετά από γκρίνιες και παζάρια δεχόταν να το αγοράσει, περνούσες την άλλη μέρα από τη βιτρίνα του και έβλεπες το ρούχο σου στα 36 €. Ο σχέση 1:3 ήταν κανόνας. Και η ιδέα πίσω από τον κανόνα αυτόν ήταν να μπορεί ο καταστηματάρχης με ένα μόνο σετάκι την ημέρα να βγάζει ολόκληρο μεροκάματο και στις εκπτώσεις να εξακολουθεί να κερδίζει ακόμη και με σκόντο 50%. Τι είχε ο καταστηματάρχης για να δικαιούται τέτοιες αβάντες; Τίποτα. Απολύτως τίποτε, πέρα από ένα νοικιασμένο χώρο 40 τετραγωνικών και μια βιτρίνα της συμφοράς.
Έπειτα ήρθαν τα Zara τα bershka και τα H&M….
Κλαίνε σήμερα όλοι αυτοί οι “μεγαλοεπιχειρηματίες”. Ολόκληροι εμπορικοί δρόμοι στην πόλη μου είναι νεκροί, γεμάτοι από εγκαταλειμμένα καταστήματα.
Η εποχή που χτιζόταν μια πολυκατοικία και το ισόγειο γινόταν όλο μαγαζιά, για τον εργολάβο, γιατί τα μαγαζιά ήταν σταθερή αξία, πέρασε ανεπιστρεπτί.
ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΕΤΑΡΤΗ
Γνωστή αλυσίδα Super Market δημοσίευσε πρόσφατα στην πόλη μου αγγελία για ορισμένα άτομα που πρόκειται να προσλάβει. Βασικός μισθός, εννοείται! Σε τρεις μέρες έγιναν τόσες πολλές χιλιάδες αιτήσεις, που η εταιρία κατέβασε την αγγελία, αν και συνήθως έχει την πολιτική να την αφήνει τουλάχιστον μία εβδομάδα.
Στον αντίποδα, εταιρίες γεωργικών εκμεταλλεύσεων δεν βρίσκουν εργαζόμενους ακόμα και με 50% πάνω από τον βασικό μισθό. Τα ίδια και με τους εργάτες μαρμάρου.
Οποιαδήποτε δουλειά θέλει μόχθο και ιδρώτα, μας προκαλεί αλλεργία.
.
Όχι τίποτε άλλο, θα έρθει ξαφνικά καμιά μέρα η ανάπτυξη και δεν θα είναι κανένας να την προϋπαντήσει.
Ιεροκλής Σαββιδης
