Υπογραφουν οι κ.κ.:

  • Βόσσου (Μάγδα) Μαγδαληνή, Αγγλική Γλώσσα και Φιλολογία Ε.Κ.Π.Α. / Ιδιωτ. Υπάλληλος
  • Χριστίνα Γιαννέλου, Ασκούμενη Δικηγόρος Αθηνών / Απόφοιτη Νομικής Σχολής Α.Π.Θ. / Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια στο Τμήμα Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής Διοικητικής Παν. Πειραιά
  • Αναστασία Νικολοπούλου, Μεταπτυχιακή Φοιτήτρια Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. Α.Π.Θ. / Δικηγόρος Αθηνών / Αρθρογράφος
  • Τζαμπαζλή-Δούκα Σωτηρία, Σπουδάστρια Δημοσιογραφίας και Μ.Μ.Ε. Δ.Ι.Ε.Κ. Κοζάνης / Αρθρογράφος

και

  • Μαρκόπουλος Χ. Θωμάς, Π.Μ.Σ. Διεθνών Σπουδών, Ευρωπαϊκών Σπουδών και Διπλωματίας Παν. Μακεδονίας / Επικοινωνιολόγος / Δημοσιογράφος

In God We Trust! Παραδοσιακά ισχύει ίσως -αλλά και μας αρέσει να το λέμε- ότι το δημοκρατικό κόμμα είναι πιο φιλελεύθερο και προοδευτικό ενώ το ρεπουμπλικανικό πιο συντηρητικό και λαϊκό. Τα 2 αυτά τεράστια και παλαιά κόμματα-ρεύματα έχουν εξαιρετικά παρόμοιες θέσεις σε επίπεδο ιδεών και πράξεων. Είναι λάθος να φανατίζεται ο μέσος Ελληνας και να νομίζει ότι είτε ο κος Τραμπ είτε ο κος. Μπάιντεν ειναι ”πατερούληδες” μιας κάποιας ιδεολογίας. Το πολιτειακό και πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ είναι δομημένο έτσι ώστε να ξεπερνά ιδεολογίες και ”-ισμούς” (check and balance etc.).

Αρχικά να ξεκαθαρίσουμε ότι σε αυτό το σύντομο πόνημα δεν παίρνουμε θέση υπέρ ή κατά ενός υποψήφιου ή λέμε πιο από τα δυο αμερικανικά κόμματα είναι το καλό και το Άγιο. Άλλωστε, ο σώφρων μέσος Έλληνας δεν νομίζουμε ότι σε αυτά τα θέματα πρέπει να κοιτάει την ιδεολογία, οφείλει όμως να εύχεται μόνο ένα πράγμα: να εκλεγεί αμερικανός πρόεδρος εκείνος που θα φροντίσει υπέρ ζητημάτων γύρω από τον οικουμενικό Χριστιανισμό και θα δράσει εν καιρώ υπέρ του Ελληνισμού. Όταν και αν αυτό χρειαστεί, ακόμη και σε επίπεδο ”απαλής ή σκληρής” σύρραξης με τον όποιο εχθρικό γείτονα. Θαρρούμε, ότι ζήτημα διαφορετικής ιδεολογίας δεν υπάρχει μεταξύ των Δημοκρατικών και Ρεπουμπλικάνων. Οι κομματικές κόκκινες γραμμές μόνο… κόκκινες δεν είναι. Δεν μιλάμε άρα Κομματικά ή Ιδεολογικά, αλλά Πολιτικά με την πολύ ευρεία έννοια της λέξης! Η γυναίκα διψάει να συμμετέχει σε πολιτικές δραστηριότητες και θεωρείται σημαντικό δημοκρατικό έλλειμμα και πολιτική ένδεια η απουσία της από το πολιτικό στερέωμα.

Η γυναικεία παρουσία, η μούσα και η αστείρευτη πηγή έμπνευσης των ποιητών του χθες, του σήμερα και του αύριο είναι ικανή να κάμει τη δική της υπέρβαση και να διαδραματίσει ρόλο κυρίαρχο με στόχο την υπεράσπιση της ποιότητας και των αξιών της ζωής. Απόδειξη των ανωτέρω είναι η σημερινή πραγματικότητα όπου στην εποχή της παγκοσμιοποίησης συναντάμε γυναίκες σε όλες τις φάσεις της οικονομικής και πολιτικής ζωής. Παρατηρούμε δηλαδή γυναίκες επιστήμονες (οικονομολόγοι, κοινωνιολόγοι κλπ), ανώτερα στελέχη τραπεζών, πολυεθνικών εταιριών, δημοσίων οργανισμών ακόμη και γυναίκες, βασίλισσες, αρχηγούς κρατών βουλευτές, υπουργούς, πρωθυπουργούς, ευρωβουλευτές και βασικά στελέχη της EE και των ΗΠΑ. Και στις ΗΠΑ θα αναφερθούμε στις παρακάτω γραμμές.

Άρωμα γυναίκας στις τρέχουσες προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ (03/11/20). Νάνσυ Πελόζι, Χίλαρι Κλίντον, Ιβάνκα Τραμπ, Καμάλα Χάρις, Αλεξάντρια Κορτέζ-Οκάζιο (30 ετών), Κέιλι ΜακΈνανι (32 ετών), Μάρσα Μπλάκμπερν και τόσες άλλες κυρίες. Είναι γεγονός λοιπόν ότι η γυναίκα στις ΗΠΑ, βρίσκεται στις επάλξεις της κοινωνίας και της πολιτικής ζωής χωρίς φραγμό με ίσα δικαιώματα με τον άνδρα και συνεχώς κερδίζει χώρο, χρόνο και παράσημα. Της πρέπει λοιπόν πρωταγωνιστικός ρόλος στην πολιτική σκηνή! Στις ΗΠΑ, στην πατρίδα μας εδώ μα και παντού. Θα γίνουν οι Τραμπ κάτι σαν τους Μπους για τον Λευκό Οίκο; Είτε χάσει, είτε κερδίσει ο νυν πρόεδρος τον Νοέμβρη. Αν δοθεί η ευκαιρία (και θα δοθεί συν το χρόνο), τότε η Ιβάνκα Τραμπ θέλει να ακολουθήσει τα βήματα του πατέρα της και να καθίσει και η ίδια στο Οβάλ Γραφείο, για 4 και ποιος ξέρει ίσως και 8 χρόνια. Η κόρη του Αμερικανού προέδρου και ο σύζυγός της, Τζάρεντ Κούσνερ έχουν κάνει και θα κάνουν προεργασία για αυτό τον σκοπό.

Η πρώτη γυναίκα πρόεδρος, ίσως λοιπόν να είναι βαπτισμένη Εβραία και ιδεολογικά Ρεπουμπλικάνα. Τόσο η Πρώτη Κόρη των ΗΠΑ όσο και ο σύζυγός της είναι υψηλόβαθμοι σύμβουλοι του προέδρου στον Λευκό Οίκο, ενώ έπαιξαν σημαντικό ρόλο και στην προεκλογική καμπάνια του. Και δεν έχουν πατήσει καν τα 40… Από την άλλη, έχουμε τους Δημοκρατικούς που πριν περίπου ένα μήνα -και επίσημα πριν λίγες μέρες- επέλεξαν την 50αρα και πολύ δραστήρια επαγγελματικα, κοινωνικά και πολιτικά, κα. Καμάλα Χάρις για την θέση της υποψηφίας αντιπροέδρου των ΗΠΑ. Η πρώτη γυναίκα αντιπρόεδρος ίσως σε λίγους μήνες και πιθανό κάποια μέρα και η πρώτη γυναίκα πρόεδρος των ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ για άλλη μια φορά δείχνουν τον δρόμο στον δυτικό κόσμο. Είτε το 2024, είτε το 2028 -είναι εξαιρετικά πιθανό- ο ισχυρότερος ηγέτης του πλανήτη να είναι γυναίκα! Κρατήστε άρα τα ονόματα: Ιβάνκα Τραμπ και Καμάλα Χάρις. Να πούμε και στα δικά μας; Ε ναι το λέμε… Μακάρι Ελληνίδα Πρωθυπουργός κάποια στιγμή μετά το 2023!

Έχουν παρουσία οι αντιπρόεδροι; Τώρα όσο αφορά τους υποψήφιους Αντιπροέδρους ποια είναι τα υπέρ τους καθενός; Ο νυν Αντιπρόεδρος της χώρας Μ. Πενς, πρώην κυβερνήτης της πολιτείας της Ιντιάνα είναι ένας άνθρωπος βαθιά συντηρητικός. Ο ίδιος ο Πενς χαρακτηρίζει τον εαυτό του «χριστιανό, συντηρητικό, Ρεπουμπλικάνο, με αυτή τη σειρά». Είναι ήπιος και χαμηλών τόνων, ίσως το κατάλληλο πρόσωπο για να ισορροπήσει την κατάσταση που δημιουργεί ο εκρηκτικός και εκκεντρικός χαρακτήρας του Ρεπουμπλικάνου προέδρου. Από την μεριά των Δημοκρατικών, η Καμάλα Χάρις, ο ”θηλυκός Ομπάμα” όπως την χαρακτήρισαν Αμερικανικά ΜΜΕ ήταν η πλέον κατάλληλη επιλογή. Σε μια περίοδο που η χώρα περνάει μια μεγάλη κρίση έξαρσης των ρατσιστικών περιστατικών με χαρακτηριστικό την δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ περνάει ένα ξεκάθαρο μήνυμα. Η υποψήφια Αντιπρόεδρος είναι η δεύτερη αφροαμερικανή γυναίκα που εξελέγη ποτέ στην Γερουσία, αλλά και η πρώτη γερουσιαστής νοτιοασιατικής καταγωγής.Μια γυναίκα με ιδιαίτερα δυναμικό χαρακτήρα και ένα σπουδαίο βιογραφικό που θα παίξει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της επόμενης μέρας μετά από την ενδεχόμενη εκλογή του Τζ. Μπαιντεν.

Από τη μια ο νυν Πρόεδρος , παρόλο που έχει δεχθεί οξεία κριτική τόσο για εσωτερικά ζητήματα, όπως η πλημμελής διαχείριση της πανδημίας ή η αδρανής και απαθής στάση του απέναντι στις διαμαρτυρίες του ”B.L.M.”, όσο και για θέματα εξωτερικής πολιτικής (η ακύρωση της συμφωνίας για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν ή οι «περίεργες» σχέσεις του με το καθεστώς Ερντογάν και τον Τούρκο Πρόεδρο), εξακολουθεί να διαθέτει αξιόλογο λαϊκό έρεισμα. Λόγω, ακριβώς, της βελτίωσης της αμερικανικής οικονομίας και των μαζικών επαναπατρισμών αμερικανικών δυνάμεων από τη Μέση Ανατολή, ο μέσος Αμερικανός πολίτης φαίνεται πως έχει ακόμη λόγους να ψηφίσει το Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στις επερχόμενες εκλογές.

Από την άλλη δεν είναι λίγοι αυτοί που διψούν για πολιτική αλλαγή, τόσο εξαιτίας του χαρακτήρα της διακυβέρνησης Τραμπ, όσο και εξαιτίας της πάγιας βούλησης του αμερικανικού εκλογικού σώματος για επίλυση κοινωνικών και άλλων ζητημάτων που χρονίζουν. Πολλοί είναι αυτοί που βλέπουν την αλλαγή αυτή στο πρόσωπο του Joe Biden, πράγμα που επιβεβαιώνεται και από τις δημοσκοπήσεις, προσδοκώντας από αυτόν την επίλυση των προβλημάτων που η διακυβέρνηση Τραμπ δεν πέτυχε ,ενώ άλλοι κριτικάρουν τόσο τον ίδιον για τον ιδιαίτερα αμφιλεγόμενο χαρακτήρα του, όσο και το Δημοκρατικό Κόμμα συλλήβδην για τους άστοχους χειρισμούς των προηγούμενων ετών και ιδίως της διακυβέρνησης Ομπάμα. Εν πάση περιπτώσει αυτό που θα ευνοήσει την δικιά μας Πατρίδα, αλλά και το Χριστιανικό στοιχείο της Ανατολικής Μεσογείου και της Μέσης Ανατολής εν γένει, θα είναι μια ισχυρή αμερικανική παρουσία στο Πολιτικό Ισλάμ και στην καινούρια Νέο-Οθωμανική του έκφανση. Η ανοχή τόσο του αμερικανικού, όσο και του Νατοϊκού παράγοντα στις εκτροπές τις Τουρκίας πρέπει να τελειώσει, διότι αυτή η συμπεριφορά (και η πολιτική των ίσων αποστάσεων που την υποθάλπει) φθείρει τη Συμμαχία, τα αμερικανικά και τα ελληνικά συμφέροντα.

Διαπιστώνει κανείς δε πως οι θέσεις του Μπάιντεν δεν είναι διόλου ενθαρρυντικές για την Άγκυρα. Ανάμεσα στα άλλα, έχει ταχθεί εναντίον της συνέχισης της αποθήκευσης πυρηνικών όπλων στη βάση του Ιντσιρλίκ, έχει επικρίνει τις στρατιωτικές επιχειρήσεις της Τουρκίας στη Συρία και ισχυρίζεται πως οι Κούρδοι της περιοχής έχουν προδοθεί, έχει κάνει αρνητικά σχόλια όσον αφορά στις επιδόσεις της Τουρκίας στα ανθρώπινα δικαιώματα και την ελευθερία των ΜΜΕ, απαιτεί κυρώσεις στην περίπτωση που δεν αποσυρθούν οι ρωσικοί S-400 από το τουρκικό έδαφος, έχει αντιταχθεί στη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε τζαμί, έχει δεσμευτεί πως θα αναγνωρίσει την Γενοκτονία των Αρμενίων, ενώ τηρεί σιγή ιχθύος όσον αφορά την έκδοση του ιμάμη Φετουλάχ Γκιουλέν στην Τουρκία.

Από την άλλη πρόσφατα ο κος Ντ. Τραμπ προσέθεσε στην κυβέρνηση του έναν νεαρό πολιτικό, Ελληνα Ομογενή και μάλιστα στην θέση του Υφυπουργού Άμυνας των ΗΠΑ. Τον κύριο Μιχαήλ Κράτσιο. Η γενική αίσθηση που επικρατεί, πάντως, μοιάζει να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Μπάιντεν, ως πρόεδρος, δεν θα είναι τόσο φιλικά διακείμενος προς την Τουρκία και θα εμφανιστεί σαφώς λιγότερο ανεκτικός απέναντι στα «τερτίπια» του Ερντογάν. Μια τέτοια εκτίμηση, όμως, εκτός από πρόωρη είναι και παρακινδυνευμένη, ειδικά εάν κάποιοι αποφασίσουν να κάνουν τα μελλοντικά τους σχέδια ποντάροντας από τώρα στη στήριξη του Μπάιντεν. Πολύ απλά διότι, ανεξαρτήτως του ποιος θα καταλήξει να βρεθεί στον Λευκό Οίκο, είναι γνωστό ότι ακόμη και εκείνοι οι πρόεδροι που στο παρελθόν είχαν αρνητικές απόψεις για την Τουρκία άμβλυναν τις θέσεις τους από τη στιγμή που εξελέγησαν.

Οι ΗΠΑ δεν έχουν την πολυτέλεια να χάσουν την Τουρκία στην περιοχή. Γι’ αυτό, άλλωστε, στην Ουάσινγκτον σε κάθε κόμμα και κυβέρνηση, υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα αυτοί που θα παίζουν τον ρόλο του «καλού και του κακού μπάτσου», υπηρετώντας όμως την ίδια βασική στρατηγική της Αμερικής. Σημασία λοιπόν έχει, η ελληνική κυβέρνηση, η ελληνική διπλωματία και ο κραταιός Ελληνισμός των ΗΠΑ να επιλέξουν την κατάλληλη στιγμή και με πολύ προσοχή ποιον θα στηρίξουν. Φαίνεται ότι εκείνοι, Τραμπ – Μπάιντεν, πήραν τις αποφάσεις τους… We are all living in America? Maybe! May The God bless Hellas and U.S.A., ladies and gentlemen!

”…Γκαρδιακὰ χαροποιήθει

καὶ τοῦ Βάσιγκτον ἡ γῆ,

καὶ τὰ σίδερα ἐνθυμήθει

ποὺ τὴν ἔδεναν κι αὐτή…”

τμήμα από τον συνολικό Ύμνο εις την Ελευθερίαν του Διονυσίου Σωλομού. Αναφέρεται προφανώς στην Αμερική και στις ΗΠΑ. Νέο αρκετά κράτος, τότε, γεμάτο νέους ορίζοντες και γοργά ανερχόμενο σε όλους τους τομείς, άρα και διεθνώς. Από τότε θέρμες οι σχέσεις μας.