ΑΠΟ ΑΧΘΟΦΟΡΟΣ, ΣΤΑΘΜΑΡΧΗΣ;
Φυσικά και πρέπει κάθε άνθρωπος να έχει το δικαίωμα να βελτιώνει τη ζωή του επαγγελματικά, αλλάζοντας πόστο ή και επαγγελματικό τομέα. Αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος. Η άλλη είναι οι ευθύνες που απορρέουν από την καινούργια του θέση και οι άνθρωποι που επηρεάζονται από τις αποφάσεις του.
Σε όλον τον κόσμο, η καριέρα σε θέσεις ευθύνης γίνεται βήμα – βήμα. Διότι ο “υπεύθυνος” πρέπει να συνδυάζει γνώση, εμπειρία και στοιχεία προσωπικότητας για να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις του ρόλου του. Όσο ψηλότερα, τόσο περισσότερα. Και όλα αυτά πρέπει να έχουν αποδειχθεί και σε κανονικές και σε έκτακτες συνθήκες στην πορεία του “από τα χαμηλά προς τα ψηλά”. Καμμιά εκπαίδευση δεν σου δίνει πείρα, πολλώ δε μάλλον, οι επαγγελματικές εκπαιδεύσεις στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας που βάζουν ως εξετάσεις να περπατάς δίπλα στις ράγες, να μετράς τα βαγόνια και να… φωνάζεις δυνατά, και διαρκούν 8 μήνες, όταν π.χ. στην Ελβετία διαρκούν 3 χρόνια και γίνονται σε ήδη έμπειρους διοικητικούς σιδηροδρομικούς που θέλουν να εξελιχθούν.
Σήμερα, στη συνομιλία μου με τον Πορτοσάλτε, υποστήριξα ότι κάποιος, που μέχρι τα 59 ήταν αχθοφόρος, δεν έχει τις ικανότητες να γίνει σταθμάρχης. Τελεία και παύλα. Η δουλειά τού σταθμάρχη είναι σύνθετη, απαιτητική και ιδιαίτερα υπεύθυνη. Δεν είναι μόνο αυτός που λέει στα τραίνα, “έλα εσύ – φύγε εσύ”. Ο Σταθμάρχης άρχει του Σταθμού. Είναι υπεύθυνος για ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, κανονικό ή απρόοπτο, συμβαίνει στον Σταθμό του και περιλαμβάνει ανθρώπους, εγκαταστάσες, υλικό, εμπορεύματα. Η προκήρυξη του ΟΣΕ περιγράφει συνοπτικά τις ευθύνες του:
“Αποκλειστικά υπεύθυνος για την κυκλοφορία των αμαξοστοιχιών στην περιοχή ευθύνης του. Διαχείριση προσωπικού, δαπανών, απολογιστικά στοιχεία κυκλοφορίας, αλληλογραφία προς τις υπηρεσίες του Ο.Σ.Ε. Α.Ε. κ.λπ.”
Έχει αυτές τις ικανότητες κάποιος που δούλευε ως αχθοφόρος και μάλιστα στο Δημόσιο; ΟΧΙ! ΟΧΙ! ΟΧΙ! Αν τις είχε, θα άλλαζε επαγγελματική κατεύθυνση πολύ νωρίτερα. Ακόμα κι αν ήταν αυτή η μία περίπτωση στο εκατομμύριο του ανεκμετάλλευτου… διοικητικού ταλέντου, δεν έχω καμμία υποχρέωση να ρισκάρω ανθρώπινες ζωές για να του δώσω την ευκαιρία να κάνει, ένα βήμα πριν την σύνταξη, αυτό που δεν έκανε σε όλη του τη ζωή. Αν ήσουν ιδιοκτήτης τουριστικού λεωφορείου, θα έπαιρνες για οδηγό κάποιον που μέχρι τα 59 δεν είχε οδηγήσει ούτε παπί; Θα ανέθετες να χτίσει την πολυκατοικία που θα έμενες με τα παιδιά σου ένας 59χρονος μηχανικός, ας ήταν και του ΕΜΠ, που σε όλη του τη ζωή δεν έχει χτίσει ούτε αποθήκη στον κήπο; Είναι “ρατσιστική” αυτή η άποψη;
(Θα μου πεις, τι πάω και λέω στη χώρα που οι περισσότεροι που εξελέγησαν ως πρωθυπουργοί ήταν προηγουμένως εντελώς άεργοι…)
