Μετά τις τεράστιες εδαφικές παραχωρήσεις των Ρώσων κομμουνιστών στους Γερμανούς στον πρώτο παγκόσμιο, ο σοσιαλισμός συνδέθηκε αυτόματα στο μυαλό του μέσου πολίτη της εποχής ως κάτι προδοτικό, το οποίο οδηγεί σε απώλεια εθνικής κυριαρχίας.
Γι αυτόν ακριβώς το λόγο στην Ιταλία μετά τον πρώτο παγκόσμιο, ο παλαιός σκληροπυρηνικός κομμουνιστής Μουσολίνι, αποφάσισε να μετατρέψει τον σοσιαλισμό σε εθνικο-σοσιαλισμό. Ήθελε να κρατήσει τη δημοφιλή ρητορική του κομμουνισμού περί καλών φτωχών και κακών πλουσίων, περί κράτους που «νοιάζεται», αλλά ταυτόχρονα να δηλώσει ότι δεν θα καταντήσει σαν τους κομμουνιστές της Ρωσίας που παρέδωσαν τη μισή τους χώρα στους αντιπάλους τους. Παράλληλα σε όλη την Ευρώπη, ακόμη και στην Ελλάδα, άνθισε αυτή η νέα σοσιαλιστική παραλλαγή. Ο Χίτλερ ήταν ο κυριότερος εκπρόσωπός της, του οποίου τα κομματικά κείμενα μάλιστα ήταν πιο σοσιαλιστικά ακόμη και από του Στάλιν (ζήτω οι εργάτες, κάτω το ιδιωτικό κεφάλαιο, κρατικοποίηση των πάντων, ψωμί, υγεία, πολιτισμός για τους φτωχούς κλπ).
Στην Ελλάδα, ακόμη και σήμερα, υπάρχουν δυστυχώς και στην εκπαίδευση αρκετοί αγράμματοι οι οποίοι προπαγανδίζουν ότι η Ελλάδα πολέμησε τον ολοκληρωτισμό και τον φασισμό. Η Ελλάδα του Μεταξά, ΔΕΝ έκανε ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟ πόλεμο εναντίον της Ιταλίας. Δεν επιτέθηκε ο φασισμός στη «δημοκρατία». Η Ελλάδα έκανε ΕΘΝΙΚΟ πόλεμο εναντίον των Ιταλών για να υπερασπιστεί την ΕΘΝΙΚΗ υπόσταση του κράτους της. Για να μην κατακτηθούν τα σπίτια και οι οικογένειες των Ελλήνων από τους ξένους κατακτητές. Αυτά ανέφερε και στο διάγγελμά του ο Μεταξάς, αυτό πίστευε και ο κάθε πολίτης και στρατιώτης της εποχής. Σε ιδεολογικό επίπεδο άλλωστε, η ελληνική κυβέρνηση τότε, δεν διέφερε πολύ από τις υπόλοιπες της Ευρώπης.
Όταν ακούτε λοιπόν από κάποιον ότι πολεμήσαμε τον φασισμό, δηλαδή την κυρίαρχη ευρωπαϊκή ιδεολογική πολιτική τάση της εποχής (εθνικό-σοσιαλισμός) να ξέρετε ότι έχουμε να κάνουμε με άνθρωπο που δεν γνωρίζει βασικά ιστορικά δεδομένα.
Ζήτω η 28η Οκτωβρίου, ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η εθνική μας συνείδηση.
