https://thefederalist.com/2016/01/06/facebooks-going-out-of-style-because-its-a-garbage-dump/
Ανοίγω τον υπολογιστή μου, πληκτρολογώ με λαχτάρα τη λέξη Facebook, το μαγικό παράθυρο εμφανίζεται, βάζω τους κωδικούς μου, και να’ μαι, πάλι, χαρούμενος υπήκοος στηΧώρα της πιο γλυκιάς Αυταπάτης..
Ένας ορυμαγδός πληροφορίας ξετυλίγεται άτακτα μπρος στα μάτια μου, οι ιστορίες φίλων, γνωστών και κάθε λογής αγνώστων, ξεπηδούν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου από κάθε γωνιά της σελίδας , σε μια μεριά διαφημίσεις, στην άλλη προτάσεις, στην παρ’ άλλη αιτήματα και μηνύματα, και πάει λέγοντας…
Αναρωτιέμαι: Άραγε, μου δίνεται ο χρόνος να σκεφτώ, τι από όλα αυτά και ποιοι, απ’ όλους αυτούς τους ανθρώπους είναι για μένα σημαντικοί; Μπορώ να ξεχωρίσω το σημαντικό από το ασήμαντο, το πρωτεύον απ’ το δευτερεύον ίσως, ή είμαι καταδικασμένος να πνιγώ, μέσα στην ωκεανό της πληροφορίας και της αλληλεπίδρασης, ανά πάσα στιγμή;
Στέκομαι μπροστά στο προφίλ μου, χαζεύω τα κουμπιά ολόγυρά μου, ψαχουλεύω διαρκώς τις ρυθμίσεις απορρήτου μου, νιώθοντας μιαν ανυπέρβλητη αγωνία να προστατέψω το είναι μου, να διαφυλάξω το ακέραιο της ύπαρξής μου, θέτοντας όρια, χτίζοντας πόρτες μεταξύ εμού και αυτού του μαγικά χαοτικού, εικονικού Βασιλείου: Άραγε, μπορώ ακόμη να κατονομάσω το σημείο που τελειώνω εγώ, και ξεκινά ο άλλος;
Δύσκολο να το πω.. Χαμένη συνεχώς σε έναν κυκεώνα από εθιστικά ερεθίσματα, αναγκασμένη να πατάω διαρκώς κάθε λογής κουμπιά, κοντοστέκομαι και προσπαθώ να αντισταθώ στην πορεία που άξαφνα υπακούει η σκέψη μου: Εφόσον η σύνδεση με τους άλλους πλέον επιτυγχάνεται μέσω του να πατάς κουμπιά, και το κάθε κουμπί επιτελεί- αν όχι συμβολίζει- μια πολύ συγκεκριμένη λειτουργία, συνδέοντάς με εικονικά με τους άλλους, μήπως- λέω μήπως- έφτασα τελικά, να σχετίζομαι και να επικοινωνώ, πατώντας κουμπιά;
Μήπως οι σχέσεις, οι σχέσεις μας με τους σημαντικούς άλλους, μέρα με τη μέρα, αυτοματοποιούνται όλο και πιο πολύ, μετατρεπόμενες αθόρυβα σε σχέσεις-κουμπιά; Και αν ναι, τι είδους;
Δυσκολεύομαι να πω.. Αποπροσανατολισμένη διαρκώς μέσα σε μια φαντασιακή πραγματικότητα, μια ιδανικά μεγεθυμένη φαντασίωση-καταφύγιο από τις επικίνδυνα επώδυνες πλευρές του εαυτού μου, καταλήγω να υποδύομαι τον ένα μετά τον άλλο ρόλους σε κάθε post μου.. Σαν παλαίμαχος ηθοποιός, που λαχταρά να βγει στο προσκήνιο, ν’ αντικρύσει το κοινό του κατάματα και μ’ όλη του την υποκριτική δύναμη, να φωνάξει: Πείτε μου, εσάς σήμερα, τι κουμπί είναι η σχέση σας;
Στέκομαι μπροστά στην οθόνη μου, λαμπάκια αναβοσβήνουν, ειδοποιήσεις βαράνε, μηνύματα πηγαινοέρχονται, νέα και ιδέες να ανακυκλώνονται με μιαν απάνθρωπη ταχύτητα, κι εγώ, εγώ να νιώθω όλο και πιο μπερδεμένος, όλο και πιο συγχυσμένος, όλο και πιο αποξενωμένος, ως υπήκοος και αφέντης σε τούτο το αλλόκοτο, πολύχρωμο και πολύβουο Βασίλειο…
Αναρωτιέμαι: Άραγε, να’ ναι αυτή η ασταμάτητη φλυαρία, αυτή η αδιάκοπη 24ωρη βουή, που με απομακρύνει απ’ την αυθεντικότητα; Να’ ναι η αιτία, που οι φίλοι πάψανε να με παίρνουν τηλέφωνο, και επαφίενται σε messenger μηνύματα, πια;
Δυσκολεύομαι να πω…Είναι παράξενο να’ σαι υπήκοος και αφέντης συγχρόνως, σ’ αυτό το αλλόκοτο και θαυμαστό Βασίλειο της Μοναξιάς, παλεύοντας διαρκώς, όπως η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων, να διαχωρίσεις τις πολλαπλές αντανακλάσεις του εαυτού σου από τον ίδιο τον εαυτό σου, μέσα από μύρια updates και posts, μέσα από τόσους αλλεπάλληλους και καμιά φορά παράταιρους, καθρέφτες..
Άραγε, είμαι καταδικασμένος να χαθώ μονάχος, μέσα σε αυτή τη Μαύρη Τρύπα; Να βιώνω και ν’ αντιλαμβάνομαι τις σχέσεις μου πια, απλά πατώντας μερικά κουμπιά, να προσεγγίζω τους άλλους μηχανικά μέσα από οθόνες, λαμβάνοντας πάντοτε υπόψιν τα bits και τα bytes που μεσολαβούν ανάμεσά μας;
Άραγε, είμαστε καταδικασμένοι να κηδέψουμε την ανθρώπινη επαφή, καταδικασμένοι να βουλιάξουμε ο καθένας μας, μέσα στη δική του Μαύρη Τρύπα, ή μήπως υπάρχει έξοδος, και εμείς, δεν τη βρήκαμε ακόμη;
