Ξέρω τι θα μου πεις: Πώς σε σένα οι άλλοι- μα και εγώ ακόμη- είθισται να βλέπουμε την ιλουστρασιόν επιφάνεια: Κείνο τον όμορφο, αποφασιστικό και δυναμικό εαυτό, κείνο το κομμάτι που πείθει τους γύρω σου να σε θαυμάζουν, δίνοντάς σου σιωπηλά να καταλάβειςτο ότι είσαι μια ύπαρξη διαφορετική, μια ιδιοσυγκρασία με δική της απόχρωση..
Κι όμως ακόμη και τότε, εσύ απορείς- αν όχι δυσπιστείς- και νιώθεις, πώς η απόσταση που επιχειρούν να θέσουν οι άλλοι ανάμεσα σε σένα και σε αυτούς, είναι τουλάχιστον πλασματική, αν όχι ανεξήγητη.
Μα γιατί; Σκέφτεσαι. Τι άραγε, το ξεχωριστό, μπορεί τάχα διαθέτω εγώ, σε σχέση με τους άλλους; Αφού και οι άλλοι, είναι εξίσου ξεχωριστοί!
Είναι που οι άνθρωποι έχουν εκπαιδευθεί να βλέπουν μόνο τις καλογυαλισμένες επιφάνειες, μιας και η προοπτική τους φθάνει μοιραία ίσα με την πρόσοψη. Τα μάτια τους, βλέπεις, δε διαθέτουν κείνη τη διεισδυτική δύναμη, που θα τους καθιστούσε ικανούς ν’ αντικρύσουν εκείνο το κομμάτι σου, το λιγότερο λαμπερό, που ένοχα αναπαύεται στο παρασκήνιο..
Αχ, κείνο το σκιερό κομμάτι σου, το τόσο καλά προστατευμένο και απόρθητο, η αποθήκη που συμβιώνουν αδιάντροπα όλες σου οι ανασφάλειες, οι οδύνες κι οι αποτυχίες σουαγκαλιά με τις ελλείψεις, τα απωθημένα, κι ασφαλώς, όλες οι απεγνωσμένα ανικανοποίητες επιθυμίες σου…
Σε ξεχωρίζουν, λένε, για την ομορφιά σου… Μα πού να ξέρουν, πως πέρασες τη μισή ζωή σου νιώθοντας την ασχήμια σου και πως, για να την αντισταθμίσεις, ορκίστηκες ως παιδίστον εαυτό σου, σου να εφεύρεις τον τρόπο να κάνεις τη κάθε μέρα σου όμορφη, κάνοντας και τη ζωή των γύρω σου όμορφη εξίσου, φροντίζοντας να ομορφύνεις, πρώτα-πρώτα την ψυχή σου!
Έπειτα, ισχυρίζονται, σε θαυμάζουν, για τις επιτυχίες σου.. Μα ποιος τους μίλησε ποτέ άραγε, για το πόσο πολλές φορές απέτυχες, πόσες ακόμη ένιωσες να συντρίβεται ολότελα η ψυχή σου, και πόσο θάρρος χρειάστηκες ,καρδιά ανθεκτική και δύναμη να σφίξεις τις γροθιές σου, και να πεις : μπορεί να απέτυχα εδώ, μ’ αύριο θα προσπαθήσω και πάλι,ωσότου να πετύχω!
Σε ξεχωρίζουν λένε, για το ταλέντο σου… Μα που να ξέρουν, πόσες φορές είδες μπροστά σου πόρτες κλειστές, πόσο πόνο, μόχθο και αμφιβολία για αυτό ακριβώς το ταλέντο βίωσες, πόση ανασφάλεια για το αν χωράς στα μέτρα του ονείρου σου, και αν- εν τέλει-διαθέτεις τις δυνάμεις να το πραγματώσεις!
Σε ξεχωρίζουν λένε, για την αυθεντικότητά σου… Μα που να ξέρουν για εκείνες τιςξεκάθαρα αναρίθμητες φορές, που βρέθηκες αντιμέτωπη με τα τραύματά σου και τόλμησες να τα κοιτάξεις στα μάτια και παρόλο το φόβο, τη θλίψη και τον δισταγμό σου ν΄ αφεθείς και να τ’ αγκαλιάσεις !
Σε ξεχωρίζουν ακόμη για ένα σωρό, λένε…Μα ποιος θα βρεθεί άραγε, για να τους πει, πώς, αυτό που μπροστά τους βλέπουν σήμερα, δεν είναι κάτι από πάντοτε αυθύπαρκτο, κάτι που θα μπορούσαμε να το πούμε έμφυτο..
Ποιος θα βρεθεί, για να τους πει λοιπόν, πώς ο λαμπερός εαυτός που βλέπουν μπρος τους,δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το αντίκτυπο μιας σειράς σκοτεινών εμπειριών, κι ίσως, το άθροισμα μιας αέναης πάλης με τον εαυτό σου, ώστε αυτές οι εμπειρίες να μεταμορφωθούν, κυοφορώντας το φως ;
Μάθε επιτέλους, άνθρωπε, να βλέπεις πέρα απ’ την επιφάνεια, λοιπόν.. Και μάθε ούτε να θαυμάζεις, ούτε να ξεχωρίζεις κάποιον γι’ αυτό που βλέπεις να είναι. Κι όταν τα καταφέρεις, τότε μάθε, αναζήτησε, ή προσπάθησε έστω, ναι, προσπάθησε, να εφεύρεις τη δική σου φόρμουλα, τη δική σου μέθοδο-αν θες- που θα μεταβάλλει το εντός σου σκότος στο πιο όμορφο φως!
