ΖΗΤΟΥΝΤΑΙ ΛΥΣΕΙΣ ΑΝΤΙ ΓΙΑ ΡΕΚΑΣΜΑΤΑ
του Κώστα Κάπου
Πολλοί συμπολίτες μας, είτε επιθυμούν για “ανθρωπιστικούς λόγους” την κατάπαυση του πυρός στη Γάζα, είτε τάσσονται ανανφαδόν υπέρ των Παλαιστινίων (βλ. Χαμάς).
Σε μία σύγκρουση που αναμετρώνται δύο χώρες, κάτι τέτοιο θα είχε νόημα, προκειμένου να διασωθούν οι άμαχοι που έχουν ΚΡΑΤΗΘΕΙ εγκλωβισμένοι ανάμεσα στις αντιμαχόμενες πλευρές.
Τι μπορεί όμως, καλά μου, μονομερώς ευαίσθητα συντρόφια, να γίνει στην περίπτωση που ο ένας από τους αντιμαχόμενους είναι μία τρομοκρατική οργάνωση, που οι ίδιοι οι ηγέτες της τη συντηρούν με πακτωλούς χρημάτων που τσεπώνουν, περνώντας μπέικα, η οποία όχι μόνο δεν έχει απολύτως κανένα ενδοιασμό στο να σκοτώσει ανυπεράσπιστους αμάχους, αλλά και έχει ορκιστεί την πλήρη εξαφάνιση του αντιπάλου, με κάθε μέσον;
Τι μπορεί να γίνει όταν η τρομοκρατική αυτή οργάνωση, για λόγους προπαγάνδας, εγκλωβίζει του αμάχους συμπατριώτες της, προκειμένου να επιδεικνύει τα πτώματά τους στα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία;
Τι μπορεί να γίνει όταν οποιαδήποτε κατάπαυση πυρός, απλά θα δώσει πίστωση χρόνου στους τρομοκράτες να ανασυνταχθούν και να επανεξοπλιστούν;
Τι λογική να εμφυσήσεις σε ανθρώπους που θεωρούν τις μήτρες των γυναικών τους ως “όπλο”, που παράγει “μαχητές” και “μάρτυρες”;
Ποια ειρήνευση μπορείς να περιμένεις, όταν το Ιράν έχει γίνει ένα καρκίνωμα που προκαλεί συνεχείς ταραχές στη Μ. Ανατολή και η Τουρκία θέλει να αναλάβει αντίστοιχο ρόλο, τόσο εκεί, όσο και στη Β. Αφρική;
Δυστυχώς, η κατάσταση έφτασε πλέον στο σημείο που για να επιτευχθεί ειρήνη, αυτή πρέπει να βαφτεί με άφθονο αίμα και από τις δύο πλευρές.
Η Χαμάς πρέπει να εξολοθρευτεί, ώστε το Ισραήλ, ακόμα κι αν επιθυμεί να κάνει κάποιες υποχωρήσεις και να συμφωνήσει στην ύπαρξη δύο ανεξάρτητων κρατών στην περιοχή, να έχει να διαπραγματευτεί με Παλαιστίνιους πολιτικούς και όχι με τρομοκράτες, οι οποίοι όχι μόνο απορρίπτουν ανανφαδόν οποιοδήποτε σχέδιο ειρήνευσης και δέχονται μόνο την εξολόθρευση του Ισραήλ, αλλά δολοφονούν κάθε μετριοπαθή Παλαιστίνιο.
Θα μου πείτε “μα τα γυναικόπαιδα…..”. Σύμφωνώ, είναι τραγικό και απάνθρωπο, αλλά κάθε λαός πληρώνει στο τέλος το τίμημα των επιλογών του. Το μάθαμε αυτό το 2015, που κοντέψαμε να γίνουμε μια Ευρωπαϊκή Βενεζουέλα και να τσακωνόμαστε μπροστά στους σκουπιδιτενεκέδες για πατατόφλουδα, με το “ΟΧΙ” που ψηφίσαμε, παρασυρμένοι από μια δράκα άσχετων και ιδεοληπτικών παλιάτσων.
Οπότε, λυπάμαι αφάνταστα που το λέω, αλλά πριν χαράξει μια καινούργια, καλύτερη μέρα στη Μέση Ανατολή, θα πέσει ακόμα περισσότερο σκοτάδι.
Ας ελπίσουμε να είναι το τελευταίο…
