ΑΚΥΡΕΣ ΣΥΓΚΡΙΣΕΙΣ
του Κώστα Κάππου
Όταν πρωτοπήγα για σπουδές στις ΗΠΑ, με εξέπληττε το γεγονός ότι σχεδόν όλοι οι Αμερικανοί, είτε Δημοκρατικοί, είτε Ρεπουμπλικάνοι, είχαν κάποιες συγκεκριμένες απόψεις όσον αφορά την Οικονομία και συνήθως ψήφιζαν βάσει των θέσεων που είχε το κάθε κόμμα απέναντι στη φορολογία, την επιχειρηματικότητα, τις κοινωνικές παροχές και τη χρηματοδότηση της Παιδείας. Η απουσία συνθημάτων φαινόταν “εκκωφαντική” σε ένα παιδί που μεγάλωσε στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Οι απόψεις τους για την Εξωτερική Πολιτική ήταν σχεδόν ταυτόσημες, με τους Ρεπουμπλικάνους να έχουν μια πιο επιθετική στάση απέναντι στις προκλήσεις που αντιμετώπιζε η χώρα τους.
Βέβαια, ήταν ακόμα αρχές της δεκαετίας του ’80, η εποχή του Ρόναλντ Ρέηγκαν, και η Κοινωνική Εντροπία δεν είχε φτάσει ακόμα σε δυσθεώρητα ύψη, όπως συνέβη μετά την άνοδο του Tea Party και του Τραμπισμού στην Πολιτική. Παρόλα αυτά, ακόμα και ένα “άψητο” παιδί όπως η αφεντιά μου, αντιλαμβανόταν ότι το παιχνίδι της Πολιτικής παιζόταν με άλλους Κανόνες, όπου η Λογική και το Επιχείρημα προτάσσονταν στον διάλογο, την εποχή που στην Ψωρολακόσταινα ο Λαός ανέβαινε στην Εξουσία και η διακυβέρνηση γινόταν με πλαστά αφηγήματα και μπαγιάτικα συνθήματα για “ΕΟΚ και ΝΑΤΟ…”, ενώ ο Λαός δεν ξεχνούσε τι σημαίνει Δεξιά.
Θα μου πείτε, “Κάτσε ρε φιλαράκι, εδώ ολόκληρες ΗΠΑ κατρακύλισαν στο βούρκο του Τραμπικού λαϊκισμού και δεν δείχνουν ικανές να βγουν στην επιφάνεια, έχοντας γίνει πια αγνώριστες, τι περιμένεις να συμβεί στην Ελλαδίτσα μας;”
Υπάρχει μια σημαντική διαφορά, σύντροφοι και συμπολεμιστές:
Στις ΗΠΑ αναπτύχθηκε ένας αντισυστημισμός που αμφισβήτησε τα χάλια των τραπεζών και την ανικανότητα των Κυβερνητών του, αλλά ΠΟΤΕ δεν θέλησε να προβεί σε κομμουνιστικούς πειραματισμούς για να αντισταθμίσει αυτά τα προβλήματα.
Αντίθετα, υποχρέωσε τις Κυβερνήσεις να πάρουν αυστηρότερα μέτρα ελέγχου, μετά τις καταστροφικές καταρρεύσεις της Lehman Brothers και της Enron Bank, to 2008. Προσπάθησαν (με μικρότερη ή μεγαλύτερη επιτυχία) να εξορθολογίσουν τον Καπιταλισμό και να μειώσουν την αδηφαγία του, αποδεχόμενοι όμως ότι το πολιτικό και οικονομικό σύστημα δεν πρόκειται να αλλάξει, γιατί η χώρα θα καταστρεφόταν. Ακόμα και ο λαϊκισμός του Τραμπισμού δεν τόλμησε να αμφισβητήσει αυτές τις κοινά αποδεκτές αξίες.
Στη Φαιδρά Χώρα της Πορτοκαλέας, όμως, ένα τρομακτικό ποσοστό των συμπολιτών μας αποφάσισαν ότι δεν έφταιγε ο Κρατισμός που κατέστρεψε τη χώρα, αλλά ο ίδιος ο Καπιταλισμός, ο οποίος έπρεπε να καταστραφεί, προκειμένου να επιβιώσουν όλοι οι Κρατιστές και κρατικοδίαιτοι συμπολίτες μας.
Στην ουσία δηλαδή, ξεκίνησαν ένα κομμουνιστικό-λαϊκιστικό πείραμα τύπου Βενεζουέλας και αναγκάστηκαν να κάνουν κωλοτούμπα την τελευταία στιγμή, όταν αντιλήφθηκαν ότι οι πολιτικές Βαρουφάκη θα μας οδηγούσαν να τρώμε από τους σκουπιδοτενεκέδες.
Το δράμα ήταν ότι όλοι οι τηλεαστέρες των ειδήσεων, οι “αριστεροί” πολιτικοί και οι ντόπιοι επιχειρηματίες που είχαν άφθονα χρήματα σε τράπεζες του εξωτερικού παρακινούσαν το Λαό να τραβήξει σε αυτό το μονοπάτι της καταστροφής, ελπίζοντας ότι θα αγοράσουν κοψοχρονιά όλο τον Πλούτο της χώρας και της πτωχευμένης Κοινωνίας.
Και οι στερούμενοι πάσης λογικής, συμπολίτες μας, όχι μόνο τους άκουγαν, αλλά χαρακτήριζαν “φασίστες” και “Γερμανοτσολιάδες” όλους όσους τόλμησαν να εκφέρουν κάποιο αντίθετο επιχείρημα.
Οπότε, όταν κοροϊδεύουμε τους φτωχούς και αγράμματους πολίτες των αγροτικών περιοχών των ΗΠΑ ότι είναι “ανόητοι” και “φανατικοί”, καλό είναι να κοιταχτούμε στον καθρέφτη και να καταλάβουμε ότι ως λαός υπήρξαμε δεκάδες φορές πιο ανόητοι όλα αυτά τα χρόνια.
Και εξακολουθούμε να είμαστε……
