Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, γεννήθηκες για τα ύψη κι αγαπούσες το σκαρφάλωμα..
Στην ψυχή σου πάντοτε ζούσε κείνος ο παράξενα δυνατός, τυχοδιώκτης εαυτός, ο έμμονα πεισματάρης, που δε καταδέχτηκε ποτέ να σκύψει το κεφάλι, μπρος στις κάθε λογής αντιξοότητες: Εκείνος ο εαυτός, που, μέσα του, πάντοτε έλεγε αυθόρμητα όχι, μπρος στη χειραγώγηση, των αυταρχισμό και την υποκρισία των άλλων. Εκείνος ο εαυτός, που, πάντοτε επέλεγε, να σπάει με θάρρος τα δεσμά του, να φεύγει και να εξελίσσεται!
Μα, πάνω απ’ όλα, κείνος ο εαυτός που, κάθε φορά που έπεφτε, γνώριζε να μην αυτό- οικτίρεται, να μην τα βάζει με τις ανεπάρκειες των άλλων, να μη στέκεται στις μικρότητες- είτε πρώτου είτε δεύτερου βαθμού- παρά να τινάζει με θάρρος τις σκόνες από πάνω του, να σηκώνεται, να ορθώνει το κορμί του μπροστά και να συνεχίζει!
Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, η πτώση είναι ο κανόνας: Τα κοντινά σου πρόσωπα, διαρκώς ανασφαλή, διαρκώς προσδεμένα στην έλλειψη, παγιδευμένα μεταξύ άγνοιας και φόβου: Οι κοντινοί σου άνθρωποι, ανελέητα επικριτικοί, αφάνταστα τελειομανείς, με λίγα λόγια αν-αγάπητοι, να χορεύουν τελετουργικά γύρω απ’ ένα τοξικό γαϊτανάκι, παλεύοντας να ξορκίσουν τα σκοτάδια τους απάνω στο δικό σου πρόσωπο, ενσταλάζοντάς σου, 24ωρο το 24ωρο, την αίσθηση πώς είσαι εξ ορισμού ανεπαρκής, ανίκανος και ανάξιος να ζήσεις!
Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, οι άλλοι σου βάζουν τρικλοποδιές και πέφτεις: Οι συμμαθητές στο σχολείο, οι γονείς στο σπίτι, οι συγγενείς και οι φίλοι, που απολαμβάνουν να σε πετάνε κάτω κατάχαμα και να σου πατάνε την ύπαρξη. Και εσύ, να τρως τη μια τούμπα πίσω απ’ την άλλη, να γδέρνεις την ψυχή σου, να μετράς πληγές και να συλλέγεις τραύματα το’ να πίσω απ’ τ’ άλλο, να γκρεμίζεσαι και να συντρίβεσαι διαρκώς, μα να σηκώνεσαι αυτόματα και ακάθεκτα να συνεχίζεις!
Από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, η άνοδος είναι η δική σου απάντηση στην πτώση: Τι κι αν έπεσες μια, δυο, δέκα, ένα εκατομμύριο φορές, τι κι αν κακοποιήθηκες και προδόθηκες μια, δυο, εκατόν σαράντα δυο φορές απ΄τους ανθρώπους, εσύ ποτέ δεν σταμάτησες να αγαπάς, να πιστεύεις και να εμπιστεύεσαι!
Αφού, από τότε που θυμάσαι τον εαυτό σου, έμαθες με σθένος να του ψιθυρίζεις ‘Έπεσες για να σηκωθείς ξανά’’!
