Γράφει η Λένα Σιδηροπούλου – Μηχ. Χωροταξίας & Πολεοδομίας MSc
…και ήρθε η «παύση», το time-out, το lockdown, μια ευκαιρία και μια απειλή παράλληλα, πιασμένες χέρι – χέρι, να μας κλείνουν το μάτι πονηρά, να μας χαμογελούν και εμείς, σαν τον ακροβάτη πάνω σε τεντωμένο σκοινί, σαστισμένοι, να κοιτάζουμε πότε την ευκαιρία και πότε την απειλή… Έφτασε η στιγμή να ακούσουμε την απόλυτη ησυχία, να ακούσουμε τη σιωπή… Να ανοίξουμε έναν εσωτερικό διάλογο… Η ευκαιρία και η απειλή… μαζί… οι δύο τους…
Ευκαιρία να απολαύσουμε το χρόνο, να το μεταμορφώσουμε σε ουσία, αντί να τον καταναλώνουμε και να τρέχουμε ξοπίσω του, ήρθε η στιγμή να τον «παγώσουμε» και να αναλογιστούμε, η ευκαιρία να συμφιλιωθούμε μαζί του, να τον συγχωρέσουμε που περνά και δε μας περιμένει… Είναι, όμως, και η απειλή… Απειλή γιατί αναγκαστήκαμε να συναντηθούμε με την εύθραυστη μας πλευρά, την ανθρώπινη, την ατελή, τη θνητή, εν τέλει την πιο ουσιαστική, την πιο δημιουργική, την πιο «καλλιτεχνική»…
Ο D’AVENIA ALESSANDRO, στο βιβλίο του η «Τέχνη της Ευθραυστότητας», αναφέρει: «Τα εύθραυστα φυτά γνωρίζουν τη θνησιμότητα τους, τη μεταμορφώνουν σε ουσία και χρώμα για τον κόσμο, ακόμα και αν κανείς δεν τα παρατηρεί. Η ζωή του φυτού του σπάρτου είναι η δική σου ζωή, ίσως και η ζωή όλων των ανθρώπων που βρίσκουν το θάρρος να μην κρύβουν την κατάσταση τους πίσω από πανοπλίες»… Σε άλλο σημείο του βιβλίου, λέει: «… και συ ήσουν αναγκασμένος από το πεπρωμένο να πάρεις από νωρίς το θάνατο στα σοβαρά. Στην πραγματικότητα αγωνιζόσουν γιατί αναζητούσες τη ζωή και το φως… δεν ήθελες μόνο να απλωθείς στο χρόνο αλλά να τον ξεπεράσεις, να τον υπερβείς, ανακαλύπτοντας το μυστικό για να ξαναγεννηθείς…».
Το μυστικό για να ξαναγεννηθείς… να ξαναγεννηθείς… για σκέψου… να γίνεις πάλι φωτεινός, όπως τα παιδιά… το μυστικό για να υπερβείς το χρόνο… ένα προσωπικό κάλεσμα…μια ευκαιρία να ανθίσεις τα χαρίσματα σου, να εναντιωθείς στον μαρασμό, μια συνάντηση… μια συνάντηση με τον αληθινό εαυτό, μια συνάντηση με το φόβο, μια μετωπική σύγκρουση με τους τοίχους της εσωτερικής σου φυλακής, τελικά όμως, μια συνάντηση με την αυτάρκεια, την πληρότητα, με την απλότητα και, κυρίως, με την αποδοχή, τη μέγιστη των αποδοχών, αυτή της θνητότητας.
Από τη στιγμή της γέννησης αποτελεί ανάγκη του κάθε ανθρώπου, να εκφράσει αυθεντικά τον εαυτό του. Η ανάγκη αυτή καταπνίγεται, όπως καταπνίγονται και οι απεριόριστες δυνατότητες του ανθρώπου, στο βωμό της κοινωνικής καταξίωσης. Άνθρωποι καταξιωμένοι κοινωνικά και επαγγελματικά στον εξωτερικό κόσμο, όμως την ίδια στιγμή, άνθρωποι μαραζωμένοι στον εσωτερικό τους κόσμο, άνθρωποι γεμάτοι ενοχές που δεν ανταποκρίθηκαν στις προσδοκίες του έξω-κόσμου… Η αξία μας, ως ανθρώπινα όντα, ταυτίστηκε με την αξία που μας αποδίδουν οι «άλλοι», ταυτίστηκε με «ταμπέλες», κατορθώματα και τίτλους και χάσαμε την εσωτερική μας πυξίδα, τον εσωτερικά μας πλοηγό.
Ο δημιουργικός εαυτός, ο ευαίσθητος, ο εύθραυστος, αυτός που έχει συνείδηση της ανθρώπινης του πλευράς, συνείδηση της ύπαρξης του, αυτός που δεν αναζητά, συνεχώς, την τελειότητα, είναι, ίσως, ο «καλλιτέχνης» που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Η συνάντηση με τον «εαυτό», αυτόν τον πιο αληθινό, τον πιο φωτεινό, με τι άλλο θα μπορούσε να ταυτιστεί αν όχι με τη συνάντηση με την ίδια τη ζωή, με την κατάρριψη της ψευδαίσθησης της αθανασίας, με την κατάρριψη της ψευδαίσθησης της τελειότητας;
Ίσως ήρθε η ώρα να ρωτήσουμε τον εαυτό μας, το εξής απλό, σ’ αρέσει αυτό που κάνεις; Το χαίρεσαι; Το απολαμβάνεις; Σου ταιριάζει; Αν ναι, τότε συνέχισε.. αυτή είναι η ευκαιρία να ξανακερδίσεις την αίσθηση ότι είσαι ζωντανός, εαυτέ…
