Η Θεσσαλονίκη το 1996 στα 18 μου, ήταν η μεγάλη μαγική πόλη.Η πόλη που ποτέ δεν κοιμάται, που η έξοδος μας ξεκινούσε στη μία το βράδυ στον κυριλέ Αέρα στην παραλία, συνεχίζονταν στο ροκαδικο Παπαγάλο κ κατέληγε το ξημέρωμα στο deca dance.Ήταν τα κουτούκια που μερακλωναμε, οι ατελείωτοι καφεδες με συζητήσεις που δεν περιλαμβάνουν τίποτα από τα αρρωστημένα ΜΜΕ του σήμερα.
Ο Θερμαϊκός που μύριζε σκ@τιλα αλλά η βόλτα στην παραλία ήταν μοναδική.Καλοκαίρι να μας βρίσκει κομμάτια σε κάποιο από τα πλωτά καραβάκια μπαράκια.Ο κάθε της δρόμος τουλάχιστον μία ιστορία να διηγηθώ.Άνω Πόλη, κέντρο, Αριστοτέλους, Τούμπα, Καλαμαριά…
Παντού είχαμε γράψει ιστορία.Τα πάρτι στα σπίτια που κατέληγαν να φεύγουμε μπουλούκια γιατί πλάκωνε η αστυνομία.Τα βράδια μας στην ΑΝΤΑ να νοικιάζουμε VHS κ να βλέπουμε καπάκι τουλάχιστον δύο ταινίες παραγγέλνοντας πίτσες η γύρους..
Τα σαββατοκύριακα στη Χαλκιδική, μας προστάτευε κάποιος άγιος όταν γυρνούσαμε κομμάτια Δευτέρα ξημέρωμα από Καλλιθέα.Είναι τα απογεύματα του καλοκαιριού στο μπαλκόνι με καφέ να μυρίζει η υγρασία κ να κολλά στο δέρμα κέρμα.Ευτύχησα σε αυτή την πόλη να ζήσω μοναδικές στιγμές..
Βλέποντας τη Θεσσαλονίκη από μακριά πλέον, κοιτάζω μια τριτοκοσμική πόλη αιγυπτιακής αισθητικής.Με μηδέν υποδομές, με κάτοικους αγενείς ο ένας πάνω στον άλλο, με το 31 να χει στοιβαγμενους ανθρώπους-κονσερβες όπως και πριν είκοσι χρόνια.
Με πάρκινγκ που θέλεις μια ώρα τη φορά να ψάχνεις, με κτήρια-φαβελες τσιμεντένιες αποπνικτικες.. χωρίς δείγμα πρασίνου και ανοιχτών χώρων…Η Θεσσαλονίκη είναι άσχημη.. πολύ κιόλας.
Αλλά όταν κατεβαίνεις από το αεροπλάνο κ μυρίσεις τη γνώριμη σκ@τιλα του Θερμαϊκού σου ρχονται εικόνες της νιότης σου οπότε της τα συγχωρείς όλα.
