Δεν περνάει εβδομάδα που να μην πέσω σε άρθρο ή ποστ σχετικά με την υψηλή ανεργία των πτυχιούχων στην Ελλάδα, την αδυναμία των εταιρειών να βρουν στελέχη με δεξιότητες, τους χαμηλούς μισθούς που διώχνουν τους νέους με ικανότητες στο εξωτερικό, και φυσικά την όψιμη πιπίλα των ντίτζιταλ νόμαντς.
Και μετά πέφτω επάνω σε αυτό.Αυτό που βλέπετε φίλες και φίλοι είναι ο κανόνας στην Ελλάδα. Αυτό είναι το μέσο επίπεδο του ελληνικού ιδιωτικού τομέα.
Μετά αναρωτιόμαστε γιατί όσα νέα παιδιά έχουν έστω μισό όνειρο παίρνουν των ομματιών τους, γιατί δεν υπάρχουν δουλειές, γιατί οι εταιρείες δεν βρίσκουν λέει εργαζόμενους και τέτοια.
Να λοιπόν ένας από τους λόγους: είναι η μέση ελληνική επιχείρηση του 2021 που δεν (θέλει να) ξέρει τι είναι μηχανογράφηση, που νομίζει ότι μπορεί να κάνει όλες αυτές τις δουλειές με έναν μηχανογράφο, που ζητάει πολύ συγκεκριμένες γνώσεις αλλά η προϋπηρεσία είναι απλώς επιθυμητή (καταλάβατε τι μισθό δίνει…) και που δεν έχει έναν ή μία να δει τη γαμωαγγελία πριν αυτή δημοσιευτεί και να πει “θα μας πουν ότι μπερδέψαμε τους servers με τα σώβρακα άμα το γράψουμε έτσι” και τελικά έμεινε το hardWEAR και το softWEAR, όπως λέμε underWEAR…
Να μεγαλώνεις τα παιδιά σου με κόπους, θυσίες και άπειρα έξοδα, να έχεις όλη την αγωνία με την προσπάθειά τους να βρουν ένα δρόμο στη ζωή τους, να τα βλέπεις να φτάνουν πια στο σημείο εκείνο όπου θέλουν να πάρουν το τιμόνι να πάνε παρακάτω, και οι πρώτες ευκαιρίες τους σε αυτό το απερίγραπτο Χάνι της Γραβιάς να είναι κάτι ξεφτιλοαγγελίες σαν αυτή.
Ούτε στον εχθρό μου δεν το εύχομαι.
