ΕΝΑ ΑΦΗΓΗΜΑ ΣΕ ΑΠΟΣΥΝΘΕΣΗ…
“Η Χούντα δεν τελείωσε το ’73”, ρεκάζουν κάποιοι νεαροί που αγνοούν ότι η Χούντα τελείωσε τον Ιούλιο του 1974, εξαιτίας της εισβολής στην Κύπρο, όπου φάνηκε η γύμνια της και ότι η εξέγερση του Πολυτεχνείου έδωσε τις χρειαζούμενες λαβές στη συμμορία του Ιωαννίδη να ρίξει τα “3 αδέλφια” και να επιβάλλει μια ακόμα πιο σκληρή δικτατορία που οδήγησε στην τραγωδία της Κύπρου.
Θα αφήσω όλα αυτά για τους ιστορικούς του μέλλοντος, που ελπίζω να έχουν το θάρρος και την ικανότητα να σπάσουν το σκληρό κέλυφος του κρατούντος αφηγήματος και θα επικεντρωθώ στους νέους μας και πώς ακριβώς βλέπουν την όλη Επέτειο.
Θα έχετε προσέξει ότι τα συνθήματα της επετείου δεν είναι πλέον το “ποτέ πια φασισμός” και για τη διαφύλαξη των δημοκρατικών μας ελευθεριών, (όπως θα έπρεπε να είναι), αλλά με τον επιδέξιο και συστηματικό χειρισμό ορισμένων καθοδηγητών (που ανάμεσά τους είναι και πολλοί δάσκαλοι των παιδιών μας) ο εορτασμός έχει αποκτήσει μια καταγγελτική και συγκρουσιακή ρητορική, όπου η Εξουσία παραμένει ένα σάπιο σύστημα που ο νέος καλείται να πολεμάει διαρκώς μέχρι την ολοκληρωτική του καταστροφή.
Ακόμα και την μέχρι πρότινος κακή κατάσταση της Οικονομίας μας, την παρουσιάζουν ως αποτέλεσμα δράσης κάποιας “Χούντας”, αν και το Πολυτεχνείο ποτέ δεν είχε οικονομικά αιτήματα.
Σε μια Νεολαία που η ήσσων προσπάθεια έχει γίνει καθεστώς, αυτή η υπεραπλούστευση αιτίου και αιτιατού γίνεται άκρως ελκυστική, μια και οι νέοι μας έχουν παραδοθεί (σε σημαντικό ποσοστό) στα τσιτάτα, τα συνθήματα και τις εύκολες εξηγήσεις, όπου ο “αριστερός αγωνιστής” είναι de facto αγνός και ανιδιοτελής απέναντι στους διεφθαρμένους κρατούντες, και αδιαμφισβήτητος κάτοχος ενός “ηθικού πλεονεκτήματος”.
Ακόμα και άτομα που θα έπρεπε να είναι θεματοφύλακες της Δημοκρατίας μας, ως στελέχη της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όπως ο κ. Τζανακόπουλος, δεν διστάζουν να μιλάνε για “ακροδεξιό αυταρχισμό” και “χούντα Μητσοτάκη” ελαφρά τη καρδία, μια και οι νέοι μας δεν είχαν τις προσλαμβάνουσες αυτές από την Επταετία, για να ανακράξουν “τι λες ρε μπαγλαμά;” σε κάθε τέτοιο θλιβερό δημαγωγό, που τολμάει να συγκρίνει ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ μεταπολιτευτική κυβέρνηση με τη Χούντα των συνταγματαρχών.
Που καταλήγουμε, λοιπόν, σύντροφοι;
Ότι η επέτειος του Πολυτεχνείου, αντί να υπενθυμίζει στους νέους μας ότι τα αγαθά της Δημοκρατίας που κερδίσαμε από το 1974 μέχρι σήμερα, πρέπει να τα φυλάμε ως κόρη οφθαλμού, τους παρακινεί να καταστρέψουν το ίδιο τους το σπίτι, για να επωφεληθούν κάποιοι ΦΑΣΙΣΤΕΣ με Σταλινικές ονειρώξεις.
Κώστας Κάπος
