Του Χρήστου Σαλαμπουκίδη
“Γιατί κάποιες φορές είναι απαραίτητο να αναφερόμαστε στο αυτονόητο”
Να πω την αλήθεια, μεταξύ μας δεν είμαι από εκείνους που
γουστάρουν τις ταμπέλες, ξέρετε μωρέ αυτές τις παγκόσμιες ημέρες. Μόνο αυτό τον μήνα που διανύουμε έχουμε μέρα γυναίκας , σχολικής βίας, μέρα κατά του ρατσισμού, μέρες ανούσιες την στιγμή που μπορούμε , να ασχολούμαστε και να δίνουμε την δέουσα προσοχή κάθε μέρα. Αυτονόητα λέγονται αυτά.
Αν κοιτάξεις λίγο πιο βαθιά την “ρατσιστική “ και όχι μόνο κατά περιπτώσεις,
κοινωνία δίπλα μας, εστιάζοντας στις αλληλεπιδράσεις μας και στις σχέσεις μας , το πως αντιμετωπίζουμε την αγάπη και την ηθική ως έννοιες , ναι ρε φίλε πρέπει να θυμίσουμε τα αυτονόητα και δεδομένα που πλέον γίνονται ζητούμενα. Έχουμε υποχρέωση και ανάγκη να το κάνουμε ακόμα και απέναντι σε εμάς, στο ίδιο τον εαυτό μας.
Προσωπικά αγαπώ και θαυμάζω τις γυναίκες. Ναι αυτό είναι αντικείμενο,
Σχολιασμού από φίλους για εμένα , για εκείνους , είμαι ευαίσθητος, ρομαντικός, πολύ soft μα ευτυχώς κάνουν υπομονή με την περίπτωση μου και με στηρίζουν παρ’όλο που πάντα με πειράζουν για τα όσα αισθάνομαι και γράφω. Μέρα όμως σαν την σημερινή, μια μνεία και ωδή σε αυτά τα μυστήρια και υπέροχα πλάσματα αξίζει να γίνει. Σε αυτό το πλάσμα το δυναμικό και το αγέρωχο που όσο και αν αντέχει και είναι αρχοντικό αργά η γρήγορα θα χρειαστεί μια φυσιολογική επιβεβαίωση. Σίγουρα θα υπάρξουν άντρες που εκεί έξω θα κάνουν λόγο για ένα κείμενο που θέλει σφουγγαρίστρα , από τα μέλια που στάζουν καθώς γράφεται. Για πείτε μου ρε μαγκίτες όμως; Πόσες από τις στιγμές σας δεν έγινα μοναδικές , από την ύπαρξη μιας γυναίκας; Πόσες στιγμές ήταν μοναδικές γιατί εκεί ηταν μια γυναίκα, που την προκάλεσε, που σε άκουσε ,που σε άγγιξε;
Είμαι από εκείνους που έχουν την άποψη πως όσα μας συμβαίνουν στην ζωη
είναι για να τα λέμε την επόμενη μέρα με τους φίλους μας και να περνάμε καλά. Πάνω από την αντρική φιλία δεν έβαλα και δεν θα βάλω ποτέ τίποτε, φίλους κάνεις γιατί έχεις την ανάγκη να γεμίζει η ζωή σου από ανθρώπους, όχι με καιροσκοπικό χαρακτήρα εκμετάλλευσης με βάση του τι μπορώ να πάρω από κάποιον. Ενδεχομένως να μην αγαπήσω κανέναν όπως τους φίλους μου και αυτό γιατί εκείνοι ήταν πάντα εκεί και ακόμα και όταν ίσως έφταιξα και τους αγανάκτησα δεν έφυγαν αλλά παρέμειναν εκεί για εμένα, κοιτώντας όμως τις ζωές μας , δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω ότι για όλους μας έχει παίξει σημαντικό ρόλο μια γυναίκα.Φιγούρες που μας προσέφεραν στιγμές και μας καθόρισαν ως έναν βαθμό προσφέροντας μας μεγάλα συναισθήματα.
Ποιος να πει από εμάς ότι δεν έπαιξε η Μάνα έναν ρόλο λιμανιού και δεν καθόρισε το είναι μας ;
Ακόμα και αν δεν το θυμόμαστε είναι εκείνη η φιγούρα που τώρα σαν άντρας βλέπεις σε φωτογραφία ,μα κάποτε ήσουν ο μικρός εκείνος άνθρωπος που φώναζε “μαμά” όταν φοβόσουν ή όταν ζόριζαν τα πράγματα. Ήσουν εκείνος που έτρεχε στην αγκαλιά της και σαν σούπερ ήρωας σε αγκάλιαζε και όλα ήταν ήρεμα και ασφαλή.
Ποιος θα ξεχάσει την αγάπη της γιαγιάς ; Εκείνο το πρώτο δείγμα αγνής αγάπης.
Εκεί που βρίσκαμε καταφύγιο από την πεζή και αυστηρή στάση των γονέων μας , εκεί που δεν χαλούσε κανέναν χατίρι και κατέβαινε ένας ουρανός με άστρα για να έχεις εσύ να παίζεις με τους πλανήτες σαν “Μικρός Πρίγκιπας” , είναι εκείνη που σου έδινε λεφτά στα κρυφά , εκείνη που είχε πάντα ένα κομμάτι από το αγαπημένο σου γλυκό, ίσως εκείνη που σου έμαθε πρώτη την σημασία της απώλειας όταν έφυγε.
Ποιος μπορεί να πει ότι μια γυναίκα δεν ήταν εκεί στα εύκολα και τα δύσκολα;
Δεν έχει σημασία αν είναι φίλη, σύντροφος, ξαδέρφη σου η ζωή είναι σαν έναν μωσαϊκό από στιγμές αδιάφορες, σκληρές και όμορφες και πάντα μια γυναίκα ήταν εκεί στον ρόλο του …listener.
Ποιος δεν γνώρισε στο πρόσωπο μιας γυναίκας τον έρωτα ..;
Τον έρωτα σε εκείνη την πρώτη καψούρα , σε εκείνη την φίλη που κάποτε εμφανίστηκε ξαφνικά και έγινε το Crush σου , που ακόμα μπορεί να είναι. Σε μια όμορφη τύπισσα που γνώρισες τυχαία στην εποχή της καραντίνας και δείχνει να αξίζει. Ποιος δεν πόνεσε από έναν έρωτα ;
“Θηλιά ο έρωτας, ανάγκη ο έρωτας, καμένα μάτια μου μη με ρωτάς.” λέει ο Μάλαμας στο τραγούδι του. Είναι εκείνο το πλάσμα που στην αγκαλιά του νιώθεις ζωντανός και ερωτευμένος. Μέσα σε αγκαλιές μετράμε την ζωή μας και το να προσπαθήσεις να πεις ένα ευχαριστώ μέσα από λέξεις σε πλάσματα που σου χάρισαν αγκαλιές είναι σχεδόν δυσνόητο και αδύνατο.
Οπότε το να αγκαλιάζεις σήμερα, αύριο, μεθαύριο και
κάθε μέρα τα κορίτσια της ζωής σου είναι το ελάχιστο “ευχαριστώ” που μπορείς να πεις και να δείξεις με πράξεις σε εκείνον που δίνει νόημα στην ζωή και δίνει στο κόσμο όλο ζωή …
Χρόνια πολλά
