γράφει ο Στέλιος Ράμφος
Η ψυχαναλυτική Ανθρωπολογία μας δίδαξε, ότι το σύστημα των κοινωνικών θεσμών, αυτό δηλαδή που διακρίνει τον άνθρωπο από την εικόνα που είχαμε γι’ αυτόν τον 19ο αιώνα και που τον θεωρούσαμε απλό προϊόν της φύσεως η υποκείμενο σχέσεων, ιστορικών, νομοτελειακών, που έδωσαν τα αποτελέσματα τους όπου εφαρμόστηκαν, αυτό που μάθαμε, είναι ότι τελικά, το σύστημα των θεσμών και η κρατική υπόσταση, δεν έχει να κάνει υποχρεωτικά με τις αρνητικές εκδοχές.
Έχει να κάνει, με το τι πολλές φορές ζητάνε από μέσα τους οι κοινωνίες, μέσα από την πραγματικότητα τους η τις φαντασιώσεις τους, χωρίς να αποκλείονται τα άλλα πράγματα.
Κατά τη γνώμη μου, όπως αρρωσταίνει ένας άνθρωπος έτσι αρρωσταίνει και ένας λαός, μια κοινωνία.
Όπως ένα άτομο διχάζεται μέσα του, όπως το εγώ του και η εικόνα του διασπώνται έτσι και μια κοινωνία μπορεί να μην αναγνωρίζεται στην εικόνα της, ας πούμε στους μισητούς θεσμούς, δίκαια η άδικα δεν ενδιαφέρει, και να κάνει ότι μπορεί για να καταστρέψει αυτή την εικόνα, αυτοκαταστρεφόμενη χωρίς να το ξέρει.
Γιατί εάν βρίσκεις τον κακό σου εαυτό σε θεσμούς και θες να τον καταστρέφεις, τότε ξεχνάς, ότι ο θεσμός είναι η πολιτική εγγύηση της κοινωνικής συνοχής.
