Πολλοί θα είναι αυτοί που αναρωτιούνται γιατί και πώς έφτασε εδώ το εκπαιδευτικό σύστημα στην Ελλάδα; Γιατί παρόλο τις αλλαγές που γίνονται σχεδόν κάθε χρόνο πια δεν αλλάζει ουσιαστικά τίποτα στο χώρο της εκπαίδευσης;
Δυστυχώς, σήμερα υπάρχει μία πλήρης απαξίωση του εκπαιδευτικού μας συστήματος. Και όχι δεν οφείλεται στην οικονομική κρίση, ούτε στις προκλήσεις που έχει να αντιμετωπίσει η χώρα μας σε διάφορους τομείς. Σίγουρα η έλλειψη εκπαιδευτικού προσωπικού, η έλλειψη χώρων και υποδομών κατάλληλων για την στέγαση μαθητών και εκπαιδευτικών, η έλλειψη υλικοτεχνικής υποδομής (εργαστηρίων Η/Υ, φυσικών επιστημών, βιβλιοθηκών κ.τ.λ.), η ελλιπής χρηματοδότηση, υλικά και προσωπικό καθαριότητας, θέρμανση και πολλά ακόμα ήταν μερικά από τα προβλήματα που αντιμετώπιζαν εδώ και δεκαετίες τα ελληνικά δημόσια σχολεία.
Πλέον μέσα σε όλα αυτά έρχεται να προστεθεί και η κρίση γνώσης και σκέψης! Η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση έγινε υπόθεση…«ολίγων μορίων»!! Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με την σειρά. Εδώ και χρόνια οι εκπαιδευτικοί από λειτουργοί μετατράπηκαν σε απλοί δημόσιοι υπάλληλοι! Πάγιο αίτημα της εκπαιδευτικής κοινότητας, για την πλειοψηφία, αποτελούσε η αύξηση μισθών, με σοβαρότερα προβλήματα όπως η ύλη, η δομή των βιβλίων, η αξιολόγηση, ο τρόπος παράδοσης των μαθημάτων να έρχονται πολύ πιο κάτω στη λίστα!
Ήταν βέβαια «βασική δουλειά» του εκάστοτε Υπουργού Παιδείας να υποβαθμίζει κάθε δυνατή εξέλιξη προόδου του εκπαιδευτικού συστήματος, παρέχοντας στους μαθητές βιβλία, ύλη και εξετάσεις όπου θα είχαν ως αποτέλεσμα την μηδενική κριτική τους σκέψη, μηδενικά κίνητρα για ουσιαστική μάθηση και στο τέλος ανυπαρξία ουσιαστικών πανεπιστημιακών ιδρυμάτων για φοίτηση και εξέλιξη της πορείας τους.
Το 2014, με πρωτοβουλία του βρετανικού εκδοτικού οίκου «Pearson», ανατέθηκε στο περιοδικό «Econimist» η ολοκλήρωση μιας μελέτης με θέμα τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα στον κόσμο. Ανάμεσα σε 40 χώρες η Ελλάδα κατείχε την 37η θέση, τοποθετώντας την στο ίδιο επίπεδο μαζί με χώρες όπως η Ινδονησία, το Μεξικό και η Βραζιλία. Στην Ευρώπη δε η Ελλάδα έλαβε την τελευταία θέση όσον αφορά τα θέματα παιδείας και ανάπτυξης του εκπαιδευτικού συστήματος!
Φέτος λοιπόν η ανακοίνωση των βαθμολογιών και οι βάσεις των σχολών για την εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση των υποψηφίων, ήρθε να μας επιβεβαιώσει όσα λέμε τόσα χρόνια. Λαός απαίδευτος, είναι καταδικασμένος! Αδυνατώ βέβαια να κατανοήσω όχι τόσο το πως ένας μαθητής με βαθμό 4 μπορεί να εισαχθεί σε ένα ανώτατο εκπαιδευτικό ίδρυμα, καθώς σχεδόν τα μισά Α.Ε.Ι. κινήθηκαν γύρω στη βάση του 10, όσο την ουσιαστική απαξίωση από τους αρμόδιους φορείς για την κατάντια του ελληνικού εκπαιδευτικού συστήματος.
Δυστυχώς, το εκπαιδευτικό σύστημα κατάντησε να συγκαταλέγεται ανάμεσα στα μεγαλύτερα προβλήματα της χώρας και ίσως να συναγωνίζεται ακόμα και το δημογραφικό ή το οικονομικό πρόβλημα! Η μέση εκπαίδευση προωθεί την βιομηχανία παραγωγής «επιτυχόντων» χωρίς κίνητρα και γνώσεις και παράλληλα την εξέλιξη των φροντιστηρίων! Η εισαγωγή στη τριτοβάθμια εκπαίδευση μας ενδιαφέρει μόνο για την ταμπέλα του «φοιτητή» και όχι της γνώσης, της εξειδίκευσης, της εξέλιξης. Σχολείο, πανεπιστήμιο, παιδεία, εκπαίδευση…ας αναλογιστούμε όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά τις ευθύνες και τις αλλαγές που πρέπει να πραγματοποιηθούν ώστε οι μαθητές μας να είναι οι αυριανοί πολίτες με κριτική σκέψη και σωστά δομημένη γνώση.
