ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ, ΔΩΔΕΚΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ…
Σαν σήμερα, δώδεκα χρόνια πριν και μερικές ώρες νωρίτερα, τρεις νέοι άνθρωποι είχαν ξεκινήσει να πάνε στη δουλειά τους.
Κανείς τους δεν θα είχε φανταστεί, όταν έκλειναν τη πόρτα του σπιτιού τους και αποχαιρετούσαν τους δικούς τους ανθρώπους, ότι αυτή θα ήταν και η τελευταία φορά που τους έβλεπαν.
Κανείς τους δεν θα μπορούσε να φανταστεί, ότι το επάγγελμά τους – υπάλληλος τράπεζας – θεωρείτο από κάποιους βλαστήμια και το ότι είχαν το… θράσος να δουλέψουν εκείνη την ημέρα, αντί να διαδηλώνουν στους δρόμους, μέγιστη προσβολή στη… δημοκρατία, και θα το πλήρωναν με την ίδια τους τη ζωή τους.
Κανείς τους δεν θα μπορούσε να φανταστεί ότι ο χώρος εργασίας τους θα ήταν ο τόπος που θα άφηναν τη τελευταία τους πνοή, μέσα από έναν φρικτό θάνατο. Μαζί μ’αυτούς και ένα αγέννητο μωράκι το οποίο ποτέ δεν θα είχε τη χαρά να γνωρίσει… τη φρίκη του κόσμου στον οποίο θα έβγαινε μετά από λίγους μήνες.
Δώδεκα χρόνια τώρα οι #δολοφόνοι εξακολουθούν να κυκλοφορούν ελεύθεροι μια και κανένας από τους δεκάδες μάρτυρες δεν κατάφερε ν’ αναγνωρίσει στα πρόσωπα των δύο συλληφθέντων κάποιον από τους δράστες των επιθέσεων, με αποτέλεσμα την αθώωσή τους.
Ένας υπουργός της προηγούμενης κυβέρνησης, είχε δηλώσει κάποια στιγμή ευθαρσώς, ότι δεν «θυμάται να έχει σκοτωθεί κανείς από μολότωφ» και αναρωτιόταν αν η ρίψη αυτών μπορεί να θεωρηθεί κακούργημα ή πλημμέλημα. H προκλητική αυτή δήλωση ακόμη και αν ήταν προϊόν σοβαρής άνοιας ή προχωρημένου alzheimer, δεν δικαιολογείται και είναι ασέβεια τόσο για τους νεκρούς όσο και για όλους όσοι γλύτωσαν, πηδώντας στα διπλανά κτίρια και έχουν ακόμη νωπές τις μνήμες απ’ τη κόλαση που έζησαν.
Όλα αυτά τα χρόνια κανένας δεν διαδήλωσε και δεν εξέφρασε την αγανάκτησή του για τις αδικοχαμένες αυτές ζωές και τις οικογένειές τους των οποίων η ζωή έγινε, από τη μια στιγμή στην άλλη, μαύρη σαν τον μαύρο καπνό που έβγαινε μέρες από το κατεστραμμένο κτίριο.
Κανένας δεν απαίτησε αυτοί οι άνθρωποι να χαρακτηριστούν Ηρωες και κανένας δεν απείλησε ότι θα κάψει την #Αθήνα την… επέτειο του εγκλήματος της Marfin.
Κανείς δεν θα διαδηλώσει στο Σύνταγμα γι’αυτούς, όπως έκαναν μερικοί πέρσι, μεσούσης της πανδημίας, για τον κατά συρροή δολοφόνο που είχε σταματήσει να τρώει γιατί ήθελε ν’ αλλάξει φυλακή!
Αυτά θα γινόντουσαν μόνο αν αυτοί οι άνθρωποι είχαν την… τύχη να ήταν… θύματα αστυνομικών δυνάμεων και όχι των αναρχικών, «των γνωστών αγνώστων», των τάχα προοδευτικών, ή όποιου είναι τόσο… μάγκας που κρύβει το πρόσωπό του πίσω από μία κουκούλα, απελευθερώνοντας αφειδώς το μίσος του ως προς του πάντες και ως προς τα πάντα και τη μαυρίλα της ψυχής του!
Τότε, κάθε χρόνο η φωτιά που έβαλε ο Νέρων στη Ρώμη θα ωχριούσε μπροστά σ’αυτό που θα γινότανε στην Αθήνα και όχι μόνο.
Οι άνθρωποι αυτοί είχαν την ατυχία να βρεθούν στην λάθος μεριά. Γιατί όπως είχε πει, μέσα στην Βουλή πριν μερικά χρόνια, αστειευόμενος ο πρώην Πρωθυπουργός, προς έναν βουλευτή, «εξαρτάται σε ποιά μεριά είσαι όταν πέφτουν οι μολότοφ. Εκεί που τις ρίχνουν ή εκεί που πέφτουν;»
Ακόμη και ένας… έγκριτος δημοσιογράφος, στην εκπομπή που είχε αφιερώσει την επόμενη χρονιά από την φωτιά, δεν τόλμησε να πάρει συνέντευξη από κανέναν απ’ αυτούς που είδαν το χάρο με τα μάτια τους. Προτίμησε την άλλη οδό, την πιο ανώδυνη αλλά… πιο δακρύβρεχτη, και ρωτούσε τους συγγενείς των θυμάτων… “αν μίλησαν με τη κόρη τους… όταν γινόντουσαν όλα αυτά” ή…. “πως το έμαθαν…. και πώς αισθάνθηκαν….”. Ηλίθιες ερωτήσεις που σε κάνουν ν’ αναρωτιέσαι αν και γιατί αυτοί οι άνθρωποι ξόδεψαν έστω και ένα ευρώ (ή τότε δραχμή) ή μία ώρα για να σπουδάσουν… δημοσιογραφία.
Και δυστυχώς και στη περίπτωση της #Marfin ισχύει το «δύο μέτρα και δύο σταθμά», αλλά δεν θα έπρεπε ν’ ισχύει το «η σιωπή είναι χρυσός».
Έλενα Ντάκουλα, μέλος της ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΞΑΝΑ.
💐 Εις μνήμην των νεκρών της 05/05/2010:
Αγγελική Παπαθανασοπούλου
Επαμεινώνδας Τσάκαλης
Παρασκευή Ζούλια
