“ Πόδια, τι τα χρειάζομαι, εφόσον έχω φτερά για να πετάξω;”
Του Χρήστου Σαλαμπουκίδη.
3 Δεκεμβρίου 1992 και με απόφαση του ΟΗΕ θεσπίζεται η Παγκόσμια Ημέρα ατόμων με αναπηρία. Μια ημέρα με στόχο το βαρυσήμαντο κοινωνικό μήνυμα, που δεν είναι άλλο από το απλό. Σεβόμαστε την διαφορετικότητα του άλλου.
Από τις πρώτες αναπόφευκτες ανάγκες του ανθρώπου, πέραν της όποιας κάλυψης των βασικών βιοτικών , μια ανάγκη τεράστια είναι και αυτή της κοινωνικοποίησης. Κοινώς η ένταξη του στο όλον του περιβάλλοντος και της καθημερινότητας. Η κοινωνική περιθωριοποίηση και η τυχόν αποξένωσει που αδίκως βιώνουν τα άτομα με αναπηρία μοιάζει με μια κατάρα που μόνο αν την βιώσεις μπορείς να καταλάβεις το καταστροφικό αποτύπωμα που αφήνει στην ψυχή και μόνο όποιος είναι στην δυσμενή θέση να την ζήσει ή την έζησε μπορεί να την κατανοήσει.
Μοιάζει ..”εξωγήινο” μα παρ’ότι βαδίζουμε στις αρχές του 21ου αιώνα , ενός αιώνα ανάπτυξης , αλλαγών και εξέλιξης δεν είναι λιγα ακόμα εκείνα τα άτομα που ακόμα δεν έχουν εναρμονιστεί πλήρως με την καθημερινότητα της κοινωνίας λόγω των αρκετών εως πολλών ακατάλληλων προδιαγραφών του κοινωνικού περιβάλλοντος είτε λόγω όσων οι άνθρωποι προκαλούν ( βλέπε προβλήματα ελλείψει παιδείας) είτε του πάντα αναίτιου και βλακώδους ρατσισμού. Ατομα με κινητικά προβλήματα που πολλές φορές παράλογα δέχονται αδιαφορία και παραγκωνισμό από το σύνολο της κοινωνίας, είναι άτομα που ζούνε αναμεσά μας και είναι φίλοι μας γνωστοί μας συγγενείς μας ακόμα και εκείνοι που τολμούμε κάποιοι σε πείσμα της κοινής γνώμης να ερωτευτούμε και να τους ονειρευόμαστε δίπλα μας . Μοναδικό τους αίτημα η αποδοχή και η ίση μεταχειριση.
Παρ’όλα αυτά δείχνει κάτι να αλλάζει. Είναι ευχής έργο πως τα τελευταία χρόνια, έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος όσο να αφορά την αντιμετώπιση των ΑμεΑ. Οχι μόνο είναι πλέον αποδεκτά και όχι κοινωνικά αποκλεισμένα σε κάποιο ίδρυμα αλλά είναι άκρως ενεργά άτομα στην κοινωνία κάτι που είναι υγιές. Η κοινωνία καθημερινά αποδέχεται και εντάσσει το πάλαι ποτέ μεγάλο αποκλεισμένο σύνολο αυτών των ηρώων της ζωής, δίνοντας τους την δυνατότητα όχι μόνο να είναι ενεργοί πολίτες αλλά και παιδαγωγοί σε όλους εμάς που δεν γνωρίζαμε την καθημερινότητα τους.
Για να μπορέσουμε να επικοινωνήσουμε και να δημιουργήσουμε μια ζεστή σχέση μ’ ένα άτομο με ειδικές ανάγκες, πρέπει να καταλάβουμε πως είναι άνθρωποι ακριβώς σαν εμάς και όχι διαφορετικοί. Υπάρχει μια σύγχυση σχετικά με το τι είναι τα άτομα με ειδικές ανάγκες, που πρέπει να διευκρινιστεί . Αρχικά δεν είναι τίποτε περισσότερο ή τίποτε λιγότεροι από απλοί καθημερινοί άνθρωποι.
Είναι εκείνοι που μας διδάσκουν τι θα πει υπομονή, γιατί σίγουρα η ζωή μας θα’ναι γεμάτη από στιγμές που η υπομονή θα είναι η μόνη λύση.
Είναι εκείνοι που αξίζει να τους θαυμάζουμε για τα όσα δεν παρατάνε ποτέ στην καθημερινότητά τους
Είναι εκείνοι που μαθαίνουμε από μελέτες ότι μπορεί μετά από ένα ατύχημα τους ή από μια πάθηση εν τη γεννέση τους, να κάνουν 5’ λεπτά για να περπατήσουν 20 μέτρα.
Είναι εκείνοι που μπορεί να χρειαστεί να κάνουν μήνες για να μάθουν να ξαναγράφουν το όνομά τους.
Είναι εκείνοι που όταν όλοι γύρω τους αποκαρδιωμένοι κλαίνε και λυγίζουν ,σε πείσμα αυτών καταφέρνουν να γίνουν παράδειγμα ελπίδας.
Μα είναι και εκείνοι που μέσα στην καταιγίδα που επέλεξε η ζωή να τους ρίξει , το γέλιο τους είναι δυνατό γιατί έχουν μάθει να γελάνε για την κάθε στιγμή
Είναι εκείνοι που δεν προσποιούνται ποτέ , εκείνοι που χαμογελούν καθαρά , που σε κοιτάνε με βλέμμα διαπεραστικό και καθαρό , που αγαπούν με ανιδιοτέλεια , που θα σε ερωτευτούν ( αν ξεπεράσεις τα φοβικά σου σύνδρομα) με όλο τους το είναι.
Είναι εκείνοι που δεν στέκονται στην γνώμη των υπολοίπων για να είναι ευτυχείς
Είναι εκείνοι που μάχονται καθημερινά σε όσα απλά , εσύ εγώ και όλοι μας πελαγοδρομούμε
Είναι εκείνοι οι μαχητές και αφανείς ήρωες της ζωής και της καθημερινότητας μας , ας τους θαυμάσουμε , ας τους αγαπήσουμε ,ας τους ερωτευτούμε
Ας τους επιτρέψουμε να μας κάνουν καλύτερους ανθρώπους , και να μας μάθουν να πετάμε.
Άλλωστε ξέρουν καλύτερα από όλους να μας μάθουν να ανοίξουμε τα φτερά μας, μιας και αυτοί πετούν στους στόχους και στα όνειρα που έχουν να κατακτήσουν.
Και το ξέρουν καλά γιατί μάθανε να πετάνε πριν ακόμα περπατήσουν και όπως είπε και η Φρίντα Κάρλο:
“Πόδια, τι τα χρειάζομαι, εφόσον έχω φτερά για να πετάξω;
