Η έννοια πόλις είναι γέννημα των Αρχαίων Ελλήνων. Δεν σήμαινε απλά ένα οργανωμένο πολεοδομικό συγκρότημα με κάποιες χιλιάδες κατοίκους αλλά μία οργανωμένη κρατική οντότητα (πόλις- κράτος), διοικούμενη από ένα καθορισμένο πολίτευμα. Από την λέξη πόλις κληρονομήσαμε τις έννοιες πολιτική, πολίτης, πολιτεία, πολιτισμός και πολίτευμα.
Η δημιουργία της δεν ήταν απλά μία σκέψη αλλά μία ανάγκη για εξέλιξη και ομαλότητα. Ενεργό ρόλο στη συγκρότηση της πόλης- κράτους είχε ο πολίτης. Για να κατορθωθεί η λειτουργία της πόλεως στηριζόταν αποκλειστικά στον ατομικό και συλλογικό βίο των πολιτών. Και ίσως για πρώτη φορά, η συλλογικότητα να πλησίασε τόσο κοντά στην αλήθεια. μία ατόφια αλήθεια, που είχε ως στόχο όχι τόσο την ορθότητα της σκέψης αλλά την διατύπωση της ουσίας της κοινωνίας στην αιωνιότητα. Εξάλλου για τους αρχαίους Έλληνες, η αλήθεια ήταν η αθανασία, αυτό δηλαδή που δεν φθείρεται, δεν αλλοιώνεται, δεν μεταβάλλεται και δεν πεθαίνει ποτέ.
Στόχος λοιπόν ήταν η συλλογική συμβίωση των ανθρώπων με τον τρόπο της αθανασίας! Η «κατ’ αλήθειαν» ύπαρξη και συμβίωση προϋποθέτει σαφώς το κοινό καλό, την ιεράρχηση των αναγκών, τον ορθό τρόπο συμπεριφοράς, την συμμετοχή στα κοινά αλλά και την συμμετοχή στην διαμόρφωση της εξουσίας.
Ο πολίτης πλέον είναι «όργανο» άλλων προτεραιοτήτων. Η παγκοσμιοποίηση κατέστησε τον άνθρωπο φορέα άλλων ιδανικών, αποζητώντας την κατάκτηση διαφορετικών αγαθών. Απέκοψαν την αλήθεια από την αθανασία, έφτασαν στο ατομικό και κατέρριψαν το συλλογικό. Φοράνε πλέον το προσωπείο της μετάλλαξης, της διαστροφής, της κατάχρησης. Πολίτες μίας άλλης κοινωνίας, πολίτες που αντί να δημιουργούν πόλεις- κράτη, καταφεύγουν σε παρακμιακούς θεσμούς και λειτουργίες.
Και έρχεται και ο πολιτισμός, άρρηκτα συνδεδεμένη έννοια με τον πολίτη. Και ουσιαστικά αυτό που άλλαξε με τα χρόνια είναι ο τρόπος που επιδίωκαν να δημιουργήσουν πολιτισμό τότε και τώρα. Ριζικά αντίθετη και υποταγμένη σε μία υλιστική μορφή η έννοια του πολιτισμού, με κοινότοπες φιέστες ψυχαγωγίας, κρετινισμού και χυδαιότητας τις περισσότερες φορές. Όλοι θέλουν να προσφέρουν στον πολιτισμό, αλλά χάνοντας την ουσία αποτυπώνουν την κενολογία!
Έτσι, ο πολίτης αναγεννήθηκε και αναβαθμίστηκε σε «άνθρωπος του πολιτισμού», «άνθρωπος του υλισμού»…ο πολίτης- δημιουργός έγινε πολίτης- νεολογικός! Αν λοιπόν υπάρξουν ξανά στην ανθρωπότητα πόλεις- κράτη, ο πολίτης θα κυριαρχεί όχι για τον θεατρινισμό του αλλά για την χρησιμότητά του!
