γράφει η Ζαχαρούλα Γαϊτανάκη
(*) ΑΦΟΡΙΣΜΟΙ, ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΙ, ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΚΑΙ ΧΡΕΗ. Απ΄’ όλα έχει η ζωή. Με τόσα που συμβαίνουν γύρω μας και σε κάθε γωνιά του πλανήτη Γη, αναρρωτιέσαι αν υπάρχει κάποια ελπίδα αφύπνισης των ανθρώπων ή έχουν όλα χαθεί κι απλώς επιζούμε χωρίς να ζούμε και να χαιρόμαστε τη ζωή.
(*) Υπάρχει άραγε κάποια μυστική συνταγή για να ζήσουμε όλοι μας μια ευτυχισμένη ζωή; “Να ’χεις καλή υγεία” θα μπορούσε να πει κάποιος “κι όλα τ’ άλλα αντιμετωπίζονται”. Θα συμπληρώναμε: “Να ’χεις και ασθενή μνήμη.” Ίσως η ευτυχία να συναντάται στην “αφαίρεση”, στα ελάχιστα που σου χρειάζονται για να περνάς καλά και στα εσωτερικά “πολλά” που απαιτούνται να διαθέτεις για να είσαι μέσα σου πλήρης και ικανοποιημένος. Και στον εσωτερικό σου αγώνα που δεν τελειώνει παρά με του βίου σου το τέλος. Είναι αυτό που γράφει στο ποίημά της “Μαχητής Ζωής” μια καλή μας ποιήτρια, η κ. ΡΕΑ ΖΟΓΚΑΡΗ-ΚΑΠΟΡΔΕΛΗ: “Ε! μαχητή της ζωής / πολεμώντας στους βραχόσπαρτους, / αγκαθερούς δρόμους / ορατούς και αόρατους εχθρούς. / Πιλαλάς μερόνυχτα… άσκοπα.. / Σαν τι προσμένεις; / Αφουγκράσου.. Πίστεψε! ? σαν μέσα μας ειρήνη, / παντού ΕΙΡΗΝΗ !!!”
(*) Σήμερα ευημερούν οι αριθμοί όχι οι άνθρωποι. Αυτό είναι το επίτευγμα της σύγχρονης πολιτικής. Δίπλα στις παραγκουπόλεις τα εξοχικά και οι πολυτελείς βίλες. Νέοι – άνεργοι στα καλύτερα και πιο παραγωγικά τους χρόνια. Πώς να φτιάξουν οικογένεια, τι όνειρα να κάνουν όταν βλέπουν ότι βασιλεύει η αναξιοκρατία, η διαφθορά, το βόλεμα, ότι επικρατεί σήψη παντού. Χτυπήθηκαν αξίες και αρχές, καταπατήθηκαν ακόμη και άγραφοι νόμοι. Οι νέοι μας υποφέρουν από πληθωρισμό ικανοτήτων και ανικανοποίητων ονείρων. Έχει γίνει το μυαλό τους μια χωματερή στόχων και επιδιώξεων. Χωρίς ελπίδα κάποτε σ’ αυτό τον μεγάλο λάκκο των πνευματικών τους απορριμμμάτων να φυτευτούν δέντρα και λουλούδια, να γίνει αυτός ο χώρος μια όαση μέσα τους.
(*) Μήπως η λησμονιά είναι η λύση, η διέξοδος; Όπως προτείνω σ’ ένα ποίημά μου. ΤΗΣ ΛΗΘΗΣ: Κείνες τις ώρες τις μικρές, / που φυλακίζονται οι στιγμές / στης Μνήμης τα συρτάρια, / κράτα μια ανάμνηση θολή, / κάν’ τη του πόνου σου βολή / και ρίξε τη στα ζάρια. / Κι αν ’ρθουν εξάρες στη σειρά, / δώσε στη Λήθη τη χαρά / ξανά να σεργιανίσει. / Ό,τι σε πλήγωσε πολύ, / ας γίνει δάκρυ και φιλί / να σε ανακουφίσει.
(*) Η κυριαρχία του “αξιοποιώ” μας έχει οδηγήσει πίσω από τις κάμερες, πίσω από την οθόνη. Σε μηχανήματα που δεν ξέρουμε να χειριζόμαστε καλά και μας βλάπτουν. Δεν είμαστε ούτε καν κομπάρσοι. Τα πάντα λειτουργούν και υπαγορεύονται από την εκμετάλλευση των καταστάσεων: Αξιοποιώ τις σπουδές μου, τα ταλέντα μου, τις ευκαιρίες, τις γνωριμίες μου (αυτό κυρίως), τα τεχνικά μέσα ακόμη και το Διαδίκτυο. Η αξιοσύνη μας φαίνεται στο πώς καλλιεργούμε τις δυνατότητές μας για να ανέλθουμε κοινωνικά, να φτιαχτούμε οικονομικά, να βολευτούμε συναισθηματικά. Η κατάσταση αυτή μας έχει οδηγήσει σε πνευματικό καύσωνα, σε ένα εσωτερικό φαινόμενο του θερμοκηπίου. Με τις ανάλογες και δυσάρεστες επιπτώσεις…
(*) Λίγη δροσιά αναζητεί ο νους. Να είχε την ευκαιρία να ξεχνούσε τα φαιδρά, τις ηθικές εκπτώσεις, τις απογοητεύσεις, τη μιζέρια που κουβαλούν κάποιοι συνάνθρωποι και τις ανούσιες προτροπές κάποιων που υποτίθεται θέλουν το καλό του καθενός μας. Η πνευματική μας ίαση βρίσκεται μέσα μας, στην πηγή των συναισθημάτων μας και της παρηγοριάς, στις υγιείς Σκέψεις μας, στα χτυποκάρδια μας. Μαζεύουμε τα Κομμάτια της Ζωής μας, τα κάνουμε στίχους και μελωδία, τα βάζουμε το ένα πάνω στ’ άλλο και στερεώνουμε – ο καθένας μας – τη δική του μέρα, φτιάχνουμε το δικό μας Τραγούδι της Ζωής. Κι αυτό είναι που τελικά αξίζει.
