Του Richard Mason

Εάν κάποιος καλούταν να αναλογιστεί τα δύο άκρα του πολιτικού φάσματος, οι περισσότερες πιθανότητες είναι να απεικονίσει μια σβάστικα στο ένα άκρο κι ένα σφυροδρέπανο στο άλλο άκρο. Ανεξάρτητα από τις απόψεις τους για τον διαχωρισμό αριστεράς-δεξιάς και ανεξάρτητα από το αν ασπάζονται τη θεωρία του «πετάλου του αλόγου», οι άνθρωποι τείνουν (ορθώς) να αντιλαμβάνονται τον φασισμό και τον κομμουνισμό ως τις δυο στάνταρ ιδεολογίες των άκρων.

Ως εκ τούτου, πολλοί θα ένιωθαν μάλλον άβολα βλέποντας αυτά τα δύο σύμβολα. Όταν βλέπουμε μια σβάστικα, μας υπενθυμίζει αμέσως τα δεινά του ναζιστικού καθεστώτος και κατά συνέπεια νιώθουμε αποστροφή. Η δημόσια επίδειξη αυτού του συμβόλου, είναι επίσης έγκλημα σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Καταλαβαίνουμε πόσο αποτρόπαια είναι αυτή η ιδεολογία και την αντιμετωπίζουμε με αποστροφή και απέχθεια.

Αλλά πώς αντιδρούμε στο σύμβολο του σφυροδρέπανου; Δεν χρειάζεται να αναφέρω σε αυτό το άρθρο τα εκατομμύρια των θανάτων που έλαβαν χώρα στα κομμουνιστικά καθεστώτα. Τα γκούλαγκ της Σοβιετικής Ένωσης και τα πεδία θανάτου της Καμπότζης είναι γνωστά σε πολύ κόσμο, όπως είναι και το ολοκαύτωμα.

Ωστόσο, δημοσιογράφοι στο Ηνωμένο Βασίλειο υποστηρίζουν ανοιχτά και με περηφάνια τον κομμουνισμό . Υπάρχουν αναγερμένα αγάλματα του Καρλ Μαρξ. Ακόμη και στις ΗΠΑ, σε ένα από τα πλέον αντι-κομμουνιστικά έθνη ιστορικά, υπάρχει άγαλμα του Βλαντιμίρ Λένιν στα βορειοδυτικά της πόλης του Σιάτλ.

Λοιπόν, για ποιόν ακριβώς λόγο αντιμετωπίζουμε δύο εξίσου δολοφονικές ιδεολογίες με τόσο διαφορετικό τρόπο;

Η απάντηση μπορεί να έγκειται σε εσφαλμένη αντίληψη της αρετής. Οι Ναζί, δικαίως, θεωρούνται μισάνθρωποι και μοχθηροί επειδή η ιδεολογία τους είναι χτισμένη γύρω από την ιδέα ότι μια ομάδα ανθρώπων είναι ανώτερη από την άλλη. Είναι μια ιδεολογία με εγγενή την ανισότητα, ένα βίαιο ιδανικό που εφαρμόστηκε μία φορά από εκείνους που το επινόησαν. Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει καμία αιτιολόγηση σύμφωνα με την οποία θα μπορούσε ένας φασίστας να υποστηρίξει πως «αυτό δεν ήταν πραγματικός ναζισμός». Δεν ισχύει όμως το ίδιο με τον κομμουνισμό.
«Δεν ήταν πραγματικός κομμουνισμός»

Αντιθέτως, στον κομμουνισμό βλέπουμε συνεχώς την ίδια γραμμή απολογητικών επιχειρημάτων να χρησιμοποιείται συνεχώς. Στην άκρα αριστερά, βρίσκονται κάτω από μια μεγάλη ομπρέλα κομμουνιστικών προτύπων, από τον σταλινισμό και τον αναρχοκομμουνισμό, ως τον μαοϊσμό τον τροτσκισμό, ή απλώς τον κλασσικό μαρξισμό. Από τη στιγμή που ο Καρλ Μαρξ δεν εφάρμοσε ποτέ τον κομμουνισμό ο ίδιος, οι ηγέτες των κομμουνιστικών κρατών μπορούν να τη γλιτώσουν φτηνά. Όλα τα ελαττώματα, οι τραγωδίες και οι κρίσεις που συνέβησαν στα κομμουνιστικά καθεστώτα, πάντα αποδίδονται στην κακή εφαρμογή του «αλάνθαστου» οδικού χάρτη του Μαρξ προς τη σοσιαλιστική ουτοπία.

Με βολικό τρόπο, οι κομμουνιστές πάντα αποσυνδέονται από τις ιστορικές φρικαλεότητες. Παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως πρωτοπόρους μιας ιδεολογίας που απλά δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να αναπτυχθεί («ο πραγματικός κομμουνισμός δεν έχει δοκιμαστεί ποτέ»)

Με αυτό τον τρόπο, οι υποστηρικτές του κομμουνισμού συνεχίζουν να απεικονίζουν τους εαυτούς τους ως πρωταγωνιστές. Αγωνίζονται μόνο για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης, για τη δημιουργία του εργατικού παραδείσου και δεν έχουν καμία σχέση με τους ψευδοπροφήτες του παρελθόντος. Στη χειρότερη περίπτωση, οι υποστηρικτές του κομμουνισμού θεωρούνται παραπλανημένοι, αλλά σε τελική ανάλυση καλοπροαίρετοι.
Συμπέρασμα

Αυτό είναι το κομβικό σημείο. Ενώ ο ναζισμός είναι εγγενώς συνδεδεμένος με τα εγκλήματα των υποστηρικτών του, ο κομμουνισμός μπορεί πάντα να διαχωρίσει τη θέση του. Κανείς δεν θα ανεχόταν ένα μπλουζάκι που απεικονίζει τον Αδόλφο Χίτλερ ή τον Μπενίτο Μουσολίνι, όμως ο βάναυσος καταπιεστής Τσε Γκεβάρα διαχωρίζεται εύκολα και μεταμορφώνεται σε σύμβολο επανάστασης.

Σε ποιο σημείο τραβάμε μια κόκκινη γραμμή; Η κομμουνιστική ιδεολογία στην καθαρότερη της μορφή καταφέρνει να διαχωριστεί από τις διάφορες εφαρμογές της, αλλά σε ποιο σημείο το φρικτό ιστορικό της αρχείο καθιστά ανυπόληπτη κάθε προσπάθεια υποστήριξης της; Όπως είπε κάποτε ο οικονομολόγος Murray Rothbard : «Δεν είναι έγκλημα να έχουμε άγνοια σχετικά με τα οικονομικά […] Αλλά είναι απολύτως ανεύθυνο να έχουμε ισχυρή δεδηλωμένη άποψη για οικονομικά θέματα, ενώ παραμένουμε οικονομικά αστοιχείωτοι».

Πρέπει να πούμε το ίδιο και για τον κομμουνισμό. Το να εξακολουθεί κάποιος να υποστηρίζει τον κομμουνισμό, παρά το φρικτό ιστορικό του αρχείο, δεν είναι ούτε καλοπροαίρετο ούτε αποτελεί αυταπάτη. Είναι μια σκόπιμη προσπάθεια να προωθηθεί μια προφανώς επικίνδυνη ιδεολογία. Η ιστορία του κομμουνισμού είναι τόσο αιματοβαμμένη όσο και του ναζισμού – για την ακρίβεια πολύ πιο αιματοβαμμένη. Ήρθε ο καιρός να την αντιμετωπίσουμε ως αυτό που είναι.


Ο Richard Mason είναι αρχισυντάκτης του Speak Freely και σπουδάζει στο πανεπιστήμιο του Μάαστριχτ, για να αποκτήσει Bachelor στις Ευρωπαϊκές Σπουδές.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο Intellectual Takeout