Ένα είναι σίγουρο… Το τάνγκο ή το μισείς ή το λατρεύεις. Δεν έχει ενδιάμεσο. Τι ήταν αλήθεια αυτό που με μάγεψε σ’ αυτόν το χορό? Όλα! Ναι, όλα! Η μουσική, ο χώρος, ο χορός, οι χορευτές, η ιστορία του, η κουλτούρα του, η επικοινωνία, η έκφραση, ο αυτοσχεδιασμός … τα πάντα. Αναπόσπαστο στοιχείο της κουλτούρας της Αργεντινής, γεννημένο στα τέλη του 19ου αιώνα στις λαϊκές γειτονιές του Μπουένος Άιρες, χορευόταν, αρχικά, μόνο από άντρες, μετανάστες της εργατικής τάξης και έπειτα στα πορνεία, στα μπαρ και στο λιμάνι της πόλης. Από την υπόλοιπη κοινωνία αντιμετωπίστηκε προκατειλημμένα και εχθρικά ως «χορός του υποκόσμου». Στην αστική του εκδοχή το «μετέφεραν» στην Ευρώπη, οι Παριζιάνοι, την περίοδο 1910-1920, ως χορό των αστών και των αριστοκρατών της εποχής και έτσι γίνεται αποδεκτός παγκοσμίως.

Οι στίχοι των τραγουδιών του τάνγκο εκφράζουν το μοναχικό άνδρα, τον μετανάστη, αναφέρονται στη νοσταλγία του για τους δικούς του, για την πατρίδα του, την μη ευνοϊκή του μοίρα, την επιθυμία του για αγάπη, «στη ζωή μου είχα γκόμενες και γκόμενες, μα ποτέ μου μια γυναίκα» λέει ένας στίχος τραγουδιού. Χορός εσωστρεφής, βαθιά ενδοσκοπικός, μια «θλιμμένη σκέψη που χορεύεται»… Πολλοί το συνδέουν με το ρεμπέτικο, ως προς την καταγωγή του από το περιθώριο της κοινωνίας και τους στίχους των τραγουδιών του.

Όπως στη ζωή, έτσι και στο τάνγκο, το βασικότερο κομμάτι, η αρχική προϋπόθεση για το ξεκίνημα του χορού, αποτελεί η ισορροπία, η στήριξη στον άξονα, ο έλεγχος του σώματος και του μυαλού του κάθε χορευτή. Έπειτα, ακολουθεί ο συντονισμός, η επικοινωνία και η καλή χημεία στο ζευγάρι των χορευτών. Η πολυπλοκότητα του συγκεκριμένου χορού, καθώς και ο αυτοσχέδιος, μη τυποποιημένος χαρακτήρας του, απαιτούν όλες τις αισθήσεις σε πλήρη εγρήγορση και εκεί έγκειται και η δυσκολία αλλά και η γοητεία του.

Σήμερα, στο Μπουένος Άιρες, σε πολλά ψυχιατρικά νοσοκομεία, εφαρμόζουν την τανγκο – θεραπεία, μια εναλλακτική μορφή θεραπείας, όπου το νοσηλευτικό και το ιατρικό προσωπικό χορεύει τάνγκο με τους ασθενείς. Έχει αποδειχτεί, μέσα από έρευνες, πως τα μαθήματα τάνγκο βελτιώνουν την ισορροπία των ασθενών με Πάρκινσον, αλλά και τη μνήμη των ασθενών με Αλτσχάιμερ, συμβάλλοντας, επίσης, στον έλεγχο του άγχους, στην ψυχική ηρεμία, στην ευεξία, στο συντονισμό σώματος και μυαλού και στην κοινωνικοποίηση.

Η συγγραφέας του βιβλίου «το Νόημα του τάνγκο», DENNISTON CHRISTINE, λέει ότι το αυθεντικό τάνγκο σε ανταμείβει όταν καταλάβεις ότι δεν πρόκειται για ασκήσεις αεροβικής ή για ακροβατικά, αλλά για “δυο καρδιές” που κινούνται σαν μία, σε μια μυστική συνθήκη επικοινωνίας και οικειότητας.

Ένα ταξίδι στο χρόνο είναι το τάνγκο, ένα ταξίδι σε μια άλλη εποχή, ένα ταξίδι σε έναν ονειρικό κόσμο, πιο αυθεντικό, πιο ανθρώπινο, πιο ρομαντικό. Εκεί όπου η ευγένεια, η λεπτότητας και ο σεβασμός συνυπάρχουν με την οικειότητα. Ο χορός που ενσωματώνει, με ένα μαγικό τρόπο, τις αντιθέσεις. Η συγχώνευση του συμβιβασμού με την ελευθερία, της αναρχίας με τον καθωσπρεπισμό, της επιθετικότητας με την υποχώρηση, του παλιού με το νέο, της θλίψης με τη χαρά, της ζωής με το θάνατο. Η συνεύρεση των αντιθέσεων, μήπως, δεν είναι τελικά και η ίδια η ζωή? Και όσο περισσότερο αρμονικά γίνεται, τόσο πιο όμορφος και φυσικός είναι και ο χορός, τόσο του τάνγκο όσο και της ζωής…